موسیقی ما - استاد «جواد لشکری» در حالی پنج‌شنبه از مقابل تالار وحدت تهران به سمت قطعه‌ی هنرمندان بدرقه خواهد شد که سال‌ها بود فعالیتی در عرصه‌ی هنر نداشتند و از آن طرف جلد سوم آثارش که قرار بود به صورت کتاب منتشر شود، ناتمام ماند. ایشان که خالق بسیاری از آثار ماندگار در این حوزه هستند، صبح امروز در سن 93 سالگی در منزل شخصی‌اشان دار فانی را وداع گفتند.

به گزارش «موسیقی ما» او در عین خلق آثار ماندگاری از چهره‌های سرشناس آواز، پس از انقلاب چند آلبوم با نام‌های خوش آمدی، گل میخک و عشق گمشده، ترانه‌ها و تصانیف قدیمی با انضمام آثار جدید خود را با صدای علیرضا افتخاری منتشر کرد که جزو پرفروش‌ترین آلبوم‌های موسیقی ایران محسوب می‌شوند.  ایشان از جمله موزیسین‌هایی هستند که از جوانی نزد اساتیدی چون ابوالحسن صبا و مهدی خالدی موسیقی را فراگرفت و در سال ۱۳۲۶ با نواختن آهنگی به نام فتنه که شعر آن از رهی معیری بود، کار خود را در رادیو آغاز کرد و از سال ۱۳۲۸ در ارکسترهای مهدی خالدی، مرتضی محجوبی، ابراهیم منصوری و حسین یاحقی شرکت کرد. او در سال ۱۳۳۲ به سرپرستی ارکستر بزرگ رادیو انتخاب شد و تا سال ۱۳۳۵ سرپرستی این ارکستر را به عهده داشت و در حدود ۳۵۰ آهنگ برای خوانندگان بسیاری ساخت که همچنان ماندگار هستند. او جلد اول آثار خود را با شعر شعرای نامدار به نام «صد آهنگ» به چاپ رسانیده و جلد دوم آن «نغمه‌های دل‌انگیز» نام دارد و جلد سوم آن را در دست تهیه داشت که اجل به او مهلت نداد.
 

• حمیدرضا نوربخش: آهنگساز خوش‌ذوق

مرحوم «جواد لشگری» را تمامی اهالی موسیقی می‌شناسند. او بیش از هفت دهه حضوری مستمر در عرصه‌ی موسیقی داشت و آثاری بسیار خلق کرد که بخش عمده‌ای از آنان در برنامه‌های رادیویی قبل و بعد از انقلاب به انتشار درآمدند و بخش‌هایی از آن در بعد از انقلاب نیز بازخوانی شدند. به هر حال ایشان یکی از خوش‌ذوق‌ترین آهنگسازان ایرانی در دهه‌های قبل است. در سال‌های اخیر هم با اینکه سن بالایی داشتند، در گردهمایی‌ها و یادبود هنرمندان حضور داشتند و احساس مسوؤلیت بسیاری به هنرمندان هم‌نسل خود داشتند.
 

• بابک شهرکی: خالق آثار ماندگار

حالا به روزهایی رسیده‌ایم که هنرمندان قدیمی را یکی از پس دیگری از دست می‌دهیم که باعث تاسف بسیار است. اما ای‌کاش از ایشان و دیگر هنرمندانی که سال‌ها امکان فعالیت نداشتند، لااقل در سال‌های پایانی عمرشان دلجویی می‌شد و حداقل امکان بازخوانی و بازسازی آثار را برایشان فراهم می‌کردند. پس از فوت یک هنرمند معمولا همه از اهمیت او می‌گویند،‌ در حالی که هنرمندان تا زمانی که زنده هستند،‌هیچ‌کس هیچ خبری از آنان نمی‌گیرد. به هر روی من استاد لشگری را از سنین کودکی می‌شناسم. استاد «همایون خرم» که حکم پدری به گردن من داشتند، من را به مجالس هنرمندان قدیمی می‌بردند و ایشان هم در بسیاری از این مراسم حضور داشتند. ایشان علاوه بر آنکه ویولون می‌نواختند، صدای خوشی هم داشتند و معمولا زمانی که می‌خواندند، صدای ویولون زیرصدای، آوازشان قرار می‌گرفت و گاه خودشان با ویولون، جواب آوازشان را می‌دادم. به خاطر همین توانایی‌های اوست که بسیاری به او تعلق خاص بسیار زیادی دارند. ایشان از محضر اساتیدی مثل استاد صبا و خالدی بهره برد و در سنین بسیار جوانی -24 سالگی- توانستند به رادیو راه پیدا کنند و در فاصله‌ی اندکی سرپرست ارکستر رادیو شدند. ایشان در سال 47 نیز همکاری خودشان را با ارکستر گل‌ها آغاز کردند که آثار ماندگاری بسیاری حاصل آن است. ایشان اگرچه نوازنده‌ی توانایی در ویولون است؛ اما بیشتر باید ایشان را به عنوان یک آهنگساز شناخت که آثارشان با خواننده‌ها – به خصوص خوانندگان زن- ماندگار شد. من نیز در این سال‌ها مشغول تنظیم تعدادی از آثار ایشان با صدای «محمود کهریزی» منتشر خواهد شد.
 

• داوود گنجه‌ای: از چیزی گلایه نداشت

استاد لشگری، یکی از موسیقی‌دانان و هنرمندان فرهیخته‌ی این جامعه‌ی هنری است که فقدانش تاسف بسیاری برای جامعه‌ی موسیقی است. ما یک هنرمند بزرگ را از دست داده‌ایم و بار دیگر معلوم شد که هنرمندان هر اندازه هم که دیر بروند، باز هم ضایعه‌ی بزرگی برای موسیقی و هنر ایران است. ایشان علاوه بر آنکه، هنرمند بزرگی بودند،‌انسان بسیار رئوفی هم بودند و می‌شود گفت «رفیق شفیق» تمام آنهایی که او را می‌شناختند. ایشان با وجود آنکه در این سال‌ها کمتر کار می‌کردند؛ اما تسلیم رضای خداوند بودند و با وجودی که من ایشان را 50 سال است که می‌شناسم، هیچ‌گاه ندیدم از چیزی گلایه کند.
 

• علی جعفری پویان: انگار سرنوشت ماست

جز تاسف نمی‌توان چیزی گفت. وقتی هنرمندی با این صورت و شکل و با این محرومیت‌ها از دنیا می‌رود، انگار همه‌ی ما سرنوشتِ خودمان را می‌بینیم که دیر یا زود، دچار آن خواهیم شد. ایشان در غربت از دنیا رفتند؛ اتفاقی که بدون شک شایسته‌ی هنرمندی جز او نیست.