تو می رسی به من، به قطاری که راهیه
من می رسم به تو، به تماشای این سفر
تو خیره ای که باز دوباره بگم: برو
من خیره ام که کاش بفهمی "منم ببر"

من خیره ام به تو، به تماشای ایستگاه
به خاطرات آخرِ توو کافه نادری
گفتم بیا و این چمدونو بگیر برو
حالا که انتخابته از خاطرم بری...

گفتی که درده، خاطره هایی که بین ماست
رفتن کشنده تر که از این خاطرات نیست؟!
گفتم که روز رفتن تو، روز مرگمه
کی گفته بین رفتن و مرگ ارتباط نیست!

تو لحظه لحظه توو نفسِ شهر زنده ای
شهری که بی تو مسخ شده با طلسم تو
هرجا برم به خاطره های تو می رسم
من کوچه های شهرو گذاشتم به اسم تو

بعداز توکوچه های شب و گریه های من
بعداز تو شهرو سیل اگه برداره عادیه
گفتم بیا و این چمدونو بگیر برو
زیباییِ تو از سر تهران زیادیه!