نفسهای خورشید حس میکنم
دلم گرمه وقتی که مغرورشم
تاسایش میوفته روی شونه هام
من انگار که یک ذره از نورشم
سفر بین دستاش نیاز منه
که از ارزوهای من بیشتر
مسیر دل از کعبه تا اسمون
درست از میون نجف میگذره
تماشا نمی فهمه حسه منو
نفس میکشم بین ارایه ها
سکوتی که دستش به من میرسه
یه حق توی غربت ایه ها
غرورم به داد دلم میرسه
نگاهم پی خونه ی اخر
هوای منو داره این عاشقی
تو صحن نجف حال من بهتر