مجموعه‌ی شاعر آینه‌ها از بسیاری خصوصیاتِ موسیقی کلاسیک دستگاهی برخوردار است: دستگاهِ نوا و گوشه‌هایش، آواز و جوابِ آواز، تصنیف، چهارمضراب، بافتِ تقریباً تک‌صدایی و ... اما از چند منظر هم از یک کار صددرصد کلاسیک فاصله می‌گیرد. در تراز بحث از فرمِ کل کار، که شاید الگوی متعارف آرامش ـ اوج ـ فرود موسیقی دستگاهی را وارونه ساخته به جای آن الگوی اوج ـ حضیض ـ اوج را برمی‌گزیند. موضوعی که به‌جز در چیدمان ابیات انتخاب‌شده، در دینامیسم موسیقی، در انتخاب تُنداها، در نحوه ی ملدی پردازی ها و در نوع لحن و بیان هم تا حدی منعکس شده است.