موسیقی ما - مستند «صدا و سکوت» (همراه با مانفرد آیشر) در حالی در نخستین روز جشنواره موسیقی فجر در سالن ناصری خانه هنرمندان به نمایش در آمد که علیرغم اطلاع رسانی خوب درباره پخش این مستند ها، رسانه ها چندان رغبتی به فرستادن نماینده خبری به محل نمایش برنامه نشان نداده بودند و این اتفاق در حالی رخ داده بود که حضور پرتعداد مردم عادی و علاقمندان موسیقی در سالن قابل توجه بود.

به گزارش «موسیقی ما»، مستند «صدا و سکوت» توسط نوربرت ویدمر و پیتر گویر، کارگردانان سوئدی تهیه شده است و سفری است با « مانفرد آیشر» در سرتاسر دنیا، و موزیسین‌هایی که با «ای‌سی‌ام» همکاری میکنند. مانفرد ایشر متولد ۱۹۴۳ آلمان، قبل از آنکه کمپانی «ای‌سی‌ام» را در ۱۹۶۹پایه گذاری کند یک نوازنده کنترباس بود. اما نوازندگی را پس از مدتی کنار گذاشت و به دنبال کار دیگری رفت. او درباره این تصمیمش در بخش هایی از همین مستند اینگونه توضیخ می دهد: «من متوجه شدم هرگز نمیتوانم همچون آنهایی که موسیقی‌شان را تحسین میکنم بنوازم، برای همین تصمیم گرفتم به آن طرف میکروفون بروم و به جای نواختن موسیقی، به ضبط آن مشغول شوم. موسیقی‌ای که من از کار ضبط شده یک اثر میشنیدم هرگز آن موسیقی‌ای نبود که وقتی در میان همان گروه بودم میشنیدم. برای همین سعی کردم به واقعیت نزدیک‌تر شوم و بر روی قابلیت‌های خودم روی کاری که در آن بهتر بودم وقت بگذارم. به نظر من یه نُتِ خوب، مثل یه ستاره دنباله داره...باید دنباله اش را گرفت و جلو رفت.» آیشر در این مستند سراغ هنرمندانی رفته که «ای‌سی‌ام» همکاری میکنند. در استونی، تونس، آلمان، فرانسه، دانمارک، یونان، آرژانتین و هرجای دیگری . آروو پارت، النی کارایندرو، دینو سالوزی، آنیا لخنر، انور براهم، جیان‌لوئیجی تراوسی و جانی کوسچا، مریلین مازور، نیک برچ و گروه رونین، کیم کاشکاشیان، یان گاربراک و …. در گذر پروسه پنج ساله تولید و ساخت فیلم، ویدمر و گویر سعی دارند نشان بدهند چطور یک تهیه‌کننده در تولید پروسه موسیقی سهیم است و سلیقه‌اش میتواند منجر به بیش از چهل سال فعالیت رو به رشد کمپانی‌ای همچون ای‌سی‌ام و تولید آثار منحصر به فرد و بی‌نظیری در موسیقی باشد.

«صدا و سکوت» بیش از آن‌که از جهت ساخت و نشان دادن همین موضوع مهم باشد، درخشان است از آنانکه روایت میکند. نود دقیقه لذت‌بخش است از هنرمندانی که دوستشان داریم و ستایش‌شان میکنیم.

این مستند تصاویری بکر و بدیع است از «پارت» و «انور براهم» - که سهمی بیش از دیگران در فیلم دارند- و قطعاتی ست از موسیقی و کنسرت‌هایی که تا پیش از این منتشر نشده بود - همچون کنسرت کارایندرو و ارکسترش در فرانکفورت با حضور کاشکاشیان و گاربراک به عنوان نوازندگان مهمان- که بعد از انتشار فیلم به جهت درخواست زیاد تماشاگران منتشر شد.

فیلم حاوی سکانس ها و دیالوگ هایی جالب و بکر است و شاید تکان دهنده ترین لحظه فیلم آنجایی که «انور براهم» رو به دوربین، با اضطراب درباره نوع برخورد اش با جنگ لبنان سخن می گوید: «سال 2006 بود. لبنان در جنگی عجیب وارد شده بود. به نظر خیلی ها لبنان یکی از دموکرات ترین کشورهای عربی است که مردم اش دارای آزادی های مدنی زیادی هستند. جنگ برای این کشور اتفاق عجیبی بود. من با دیدن این فضا دیگر نمی توانستم در خانه ام بنشینم و اثری جدید حلق کنم. آرامشی در ذات من نمانده بود و پریشانی بدی در ذات من بوجود آمده بود. دوربین را برداشتم و به این کشور سفر کردم. باید اثری تصویری خلق می کردم. اثری که به اندازه همه موسیقی های دنیا صدا و ساز در آن نهفته است...».

«صدا و سکوت» پس از نمایش در جشنواره‌های وین، ملبورن، استونی، سان‌فرانسیسکو و … برنده جایزه بهترین فیلم مستند از جشنواره بُرن و فیلم برگزیده تماشاگران از جشنواره لوکارنو در آگوست دوهزار و هفت شد.