موسیقی ما - سالن همایش‌های برج میلاد سه‌شنبه شب در دو سانس پذیرای علاقه‌مندانی بود که برای تماشای اجرای «کیوان ساکت» و گروهش در کنسرتی تحت عنوان «دست‌های به‌هم پیوسته» گرد هم آمده بودند. اجرایی که برج میلاد را میزبان هم‌نشینی موسیقی کردی و گیلکی کرد و البته کارهای فانتزی «کیوان ساکت» و تصانیف موسیقی ایرانی هم در آن به اجرا در آمدند.

نام همایون رحیمیان، سیاوش ظهیرالدینی، علیرضا خورشیدفر، درشن آنند و دیگر بزرگان باسابقه در موسیقی ایران بر ابهت اجرا افزوده بود؛ چراکه هم از طراوت و هیجان خبر می‌داد و هم از تجربه و زیبایی.

قطعات به نحوی کنار هم قرار گرفته بودند که می‌شد اصطلاح موسیقی دور دنیا را برای آنها پذیرفت. کارهای اجرا شده موسیقی نواحی ایران و موسیقی دوران‌های مختلف اروپا را پوشش می‌دادند. در این اجرا چهار خواننده حضور داشتند. «وحید تاج» و «مجتبی عسگری» اجرای موسیقی اصیل ایرانی را به عهده داشتند و «رضا فلاحی» خواننده قطعات گیلگی بود و اجرای قطعات کردی هم «شاهو حسینی» سپرده شده بود.

«عسگری» که اهل اصفهان است، به شیوه آوازی مکتب اصفهان علاقه دارد. او در این اجرا دو تصنیف «گل‌های افسرده» و «یادگار خون سرو» را به صورت انفرادی خواند و دو تصنیف «زندگی» و «باران» را به همراه «وحید تاج». مایه‌های دو تصنیف انفرادی‌اش هم آواز اصفهان بود. «تاج» دیگر خواننده آواز ایرانی که زاده دزفول است، دو تصنیف «بهار غم‌انگیز» و «نای شکسته» رابه صورت انفرادی اجرا کرد و دو تصنیف دوصدایی را هم با «عسگری» خواند. «ساکت» در خلال کار با نگاهی به سالن همه نوازنده‌ها را زیر نظر داشت.

«شاهو حسینی» (خواننده اهل پاوه) تصنیف کردی «قبله» را اجرا کرد. سازبندی «قبله» به صورتی است که کمانچه و دف مطابق انتظار بر سایر سازها تفوق داشتند. اما طراحی تصنیف توسط «ساکت» انجام شده و در پاره‌ای از موارد سکوت این دو ساز مجال می‌داد تا نوای فلوت و پیانو شنیده شوند.

«آها بوگو» از مجموعه قطعات فولکور گیلکی است که فضا را به شدت تغییر داد. «فلاحی» خواننده اهل گیلان با لباس محلی روی سن ظاهر شد و با مقدمه‌ای شورانگیز و البته جانسوز، کار را آغاز کرد. در ادامه و با همراهی گروه کر، تصنیف به نقطه جالبی رسید. «آها بوگو» به عنوان قطعه‌ای ضربی خنده را بر لب حضار و نوازندگان آورد. «آمان» از دیگر قطعات فولکور موسیقی ایرانی که در منطقه کُردنشین شهرت دارد نیز به شدت مورد استقبال قرار گرفت.

«باران» تصنیف دوصدایی آخر بود که شعر و موسیقی‌اش سودای وطن را در مضراب‌های «ساکت» و کلام شاعر هویدا می‌کرد. «ساکت» بلندگو را به دست گرفت و خاطره‌ای از سرودن این شعر توسط «فریدون مشیری» بازگو کرد. گویا «مشیری» بزرگ علیرغم بیماری و دست و پنجه نرم کردن با سرطان مغز استخوان این شعر را سروده و «ساکت» هم بر رویش آهنگی نوشته است. در پایان، گروه با حضور هر چهار خواننده و همراهی گروه کر، تصنیف ماندگار «ای ایران» را اجرا کردند و یک شب پرخاطره به پایان رسید.