&laquo;فرزام سالمي&raquo; در جلد اين آلبوم به زبان فارسي و انگليسي نوشته است: &laquo;با نيم نگاهي گذرا به موسيقي ايران به خوبي مي&zwnj;توان دريافت كه پيانو در ايران و پيانو ايراني جز در فرصتي كوتاه همواره مهجور مانده است، به ويژه در دهه&zwnj;ي اخير. در حالي كه بي&zwnj;ترديد قابليت&zwnj;ها و توان اين ساز نه تنها در ساخت و نواخت رديفهاي ايراني كامل و كافي است؛ بلكه مي&zwnj;توان از آن براي اجراي تكنيكهاي بديع سود جست.<br /><br />از اين رو بر آن شدم كه قطعاتي را به اجرا در بياورم تا همگي داراي بافت و ساختاري منطقي و منطبق بر موسيقي اصيل ايراني باشند؛ با تكنيكي برگرفته از موسيقي كلاسيك و جاز؛ البته پيوسته كوشيده&zwnj;ام تا با نگاهي امروزي و اكنوني رديف&zwnj;هاي موسيقي را به عنوان پايه و موتيف، زمينه و بستر تمامي قطعات قرار دهم.<br /><br />از همين منظر و نظر بوده است كه تلاش كردم با ايجاد و اجراي ريسك&zwnj;هاي بديع و نو فضاي قابل قبول و نوتر فراهم سازند كه به گمان من در پيانونوازي ايران چندان مرسوم نبوده است. مانند ريتم&zwnj;هاي 16 ضربي و يا 8 ضربي، همچنن ايجاد آكسان&zwnj;هاي متعدد ولي متفاوت كه اين همه را سپاسگزار نوازندگي هوشمندانه دوست خوبم بامداد ملكي هستم.<br /><br />سخن ديگر اين كه تفاوت پيانو در زمينه&zwnj;ي كوك با ديگر سازهاي ايراني مرا بر آن داشت تا جهت اجراي كامل&zwnj;تر قطعات از كوكي ديگرگون و متفاوت استفاده كنم؛ به طوري كه موجب تغيير 4 نت در هر اكتاو شد. (لا بِمُل. سي بِكار. سي بِمُل. سي ِبكار)<br /><br />در پايان اين كه بر همگان پوشيده نيست كه بداهه پردازي اگر به تمامي به صورت بداهه باشد، كه در اين مجموعه نيز چنين است، قطعا عاري از خط و خطا نيست؛ اما به سعي صدر دوستان و استادانم اميدوارم تا خطاها و سهوه&zwnj;هايم را ياد آور شوم اما ببخشايند.