موسیقی ما - جواد رهبر: نگاهی کوتاه داریم به زندگی و آثار چندین چهره مشهور و چند خواننده متفاوت و ماندگار از فهرست 126‌تایی رادیوی عمومی ملی برای انتخاب پنجاه صدای برتر تاریخ موسیقی.

رابرت پلنت / انگلستان
متولد 1948
پلنت تمامی ویژگی‌های لازم یک خواننده بزرگ موسیقی راک را دارد؛ صدایی پرقدرت دارد که به خوبی می‌تواند محدوده آن را کنترل کند و بار احساسی شعرها را با آن به تماشاگر انتقال بدهد. او به جز کارهای سولوی خودش، دو دوره طلایی حرفه‌ای دارد؛ یکی خواننده اصلی و ترانه‌نویس بودن گروه «لِد زپلین» و دیگری کارهایی که با آلیسون کرائوس از 2007 به این طرف ضبط کرده که با دومی همین پارسال جایزه گرمی برد.

فرانک سیناترا / امریکا
(1998 - 1915)
ارتباط خوانندگی و هنرپیشگی او بسیار تنگاتنگ است؛ سیناترا با موسیقی به اوج شهرت رسید و زمانی که کمی از مجبوبیتش کاسته شده بود، پس از کسب اسکار بهترین بازیگر نقش دوم مرد (برای فیلم «از اینجا تا ابدیت») در سال 1954 دوباره به روزهای اوج برگشت و تا زمان مرگ در آن بالاها ماند. او یک خواننده درجه اول موسیقی پاپ و جز بود که 11 جایزه گرمی برد. مارتین اسکورسیزی در حال ساخت فیلمی درباره اوست.

ماریا کالاس / امریکا
(1977 - 1923)
یکی از بزرگترین سوپرانوهای قرن بیستم که خوانندگی اپرا را به اوج رساند. او به لطف حضورش در اجراهای اپرایی می‌توانست با صدایش تصویر سازی کند و در عین حال تاثیر بگذارد. کالاس به راحتی می‌توانست با صدایش از حالتی به حالت متضاد آن برود. در سال 2006، درباره‌اش نوشتند: «تقریبا سی‌ سال پس از مرگ کالاس، هنوز اوست که نشان می‌دهد چطور بانویی آوازه‌خوان می‌تواند هنرمندی باشد؛ او کتاب راهنمای اپراست.»‌

جانی کش / امریکا
(2003 - 1932)
کارش را با موسیقی کانتری شروع کرد؛ می‌نوشت و می‌خواند اما بعد وارد سبک‌های دیگری هم شد، از بلوز گرفته تا راک‌اند رول و موسیقی مذهبی. با آن صدای دورگه و بم‌اش، لباس یک دست مشکی هم می‌پوشید و به همین خاطر «مرد سیاهپوش» معروف بود. کنسرت‌هایش را با این تکیه کلام شروع می‌کرد: «سلام، من جانی کش هستم!»‌ در سال 2005 فیلم «دست از پا خطا نمی‌کنم» با الهام از زندگی او ساخته شد که واکین فینیکس در آن نقشش را بازی می‌کرد.

جودی گارلند / امریکا
(1969 – 1922)
موسسه فیلم امریکا در سال 1999 او را یکی از ده هنرپیشه زن بزرگ سینمای امریکا نامید؛ عمده‌ شهرت گارلند – البته نه تمام آن را – باید در فیلم «جادوگر شهر اُز» (1939) جستجو کرد. او در این فیلم ترانه‌هایی را خواند و اجرا کرد؛ ترانه‌هایی که بعدها نمونه‌های آن را در آثار انیمیشنی والت دیزنی زیاد شنیدیم. او همین روال تا پایان عمرش ادامه داد، حتی در بزرگسالی.

عکس: جانی کش