موسیقی ما - جواد رهبر: دیوید رابرت جونز؛ دوستداران موسیقی راک او را با نام دیوید بووی (David Bowie) میشناسند. موزیسین و خواننده نوآور انگلسبی از همان زمان اوج گرفتناش در اواخر دهه شصت، نشانههای ثابت متعددی برای خود دست و پا کرد؛ یکی اینکه مدام چهره، مدل مو و طرز لباس پوشیدناش را تغییر داد، دیگر اینکه نواختن 14 ساز را یاد گرفت و دست آخر چون در اواخر دهه شصت بحث سفر به ماه و وجود حیات بر روی آن داغ بود، ترانههای محشری درباره فضا ساخت و خواند: یکی «غربت فضا / اسپیس آدیتی» که هنوز مشهورترین کار اوست و دیگری «حیات در مریخ» که لارس فون تریر در فصل آخر «شکستن امواج» از آن استفاده کرد.
بووی خودش هم با سینما بیگانه نیست و در فیلمهای کالتی مثل «مردی که به زمین افتاد» (1976) و «کریسمس مبارک، آقای لارنس» (1983) نقشهای اول را بازی کرده. تازگیها هم صدای او در موسیقی متن «اراذل بیآبرو»ی کوئینتین تارانتینو به گوشمان خورد که ترانه «کت پیپُل/مردم گربهای» را میخواند.
افزودن یک دیدگاه جدید