• امید محمودزاده ابراهیمی | وبلاگ نویس

موسیقی ما - موسیقی ما - بی‌مقدمه سراغ این پرسش می‌روم، چند نفر از ما، چه آنهایی که به چند و چون تولید موسیقی واقف هستند و چه آنهایی نیستند اعتقاد داریم که موسیقی هم به مانند سایر چیزهایی که شاید هر روز بابت داشتن آن‌ها هزینه‌ای صرف می‌کنیم؛ یک محصول است و‌‌ همان قوانین و مقررات درباره آن صدق می‌کند؟ چند نفریم؟ خب در بهترین حالت خیلی نیستیم. خیلی‌هایمان موسیقی را اصلا یک «تولید» نمی‌دانیم. فکر می‌کنیم موسیقی یعنی یک آهنگی همینجوری ساخته می‌شود و یک نفر هم آن را می‌خواند و بعد روی سایت‌ها می‌گذارد، با عکس ژست دار!! و این می‌شود تمام آگاهی ما درباره موسیقی و تمامی اجزایش. شاید بخش عظیمی از این ناآگاهی تقصیر جامعه و اینکه دنبال اگاهی‌اش نمی‌رود نیست و تقصیر رسانه‌ها خصوصاً رسانه‌های تصویری است که یا نخواسته‌اند یا نتوانسته‌اند ماهیت اصلی موسیقی را نشان جامعه بدهند.

- اجازه بدهید یک توضیح مختصری درباره یک محصول معمولی بدهیم. شما وقتی می‌خواهید شیر بخورید چکار می‌کنید؟ با توجه به دنیای امروزی شما گاو ندارید که آن را بدوشید و شیرش را نوش جان کنید به هایپرمارکت سر محله‌تان می‌روید و یک بسته شیر را «می‌خرید» و استفاده می‌کنید. این شیر که یک محصول محسوب می‌شود راه طول و درازی را در پی گذاشته تا به دست شما رسیده است. ابتدا گاو‌ها دوشیده شده‌اند، شیر آن‌ها با هزینه‌ای به کارخانه انتقال داده شده، مورد بررسی سالم بودن قرار گرفته، طی فرآیندهایی پاستوریزه و هموژنیزه و استرلیزه شده است، در پاکت‌هایی که هر کدام هزینه‌ای برای کارخانه دارند گنجانده شده و به سمت محل‌های فروش برده شده است. به این ترتیب محصولی به اسم شیر به دست شما می‌رسد؛ با صرف هزینه‌هایی... خوب و بد هم دارد، خالص و ناخالصی هم دارد و شاید هزار کارخانه یافت بشوند که همگی شیر تولید کنند اما مشتری همیشه محصول خوب را می‌خرد و محصول بد و ناخالصی دار اگر هم فروش کند اندک است و باب طبع اکثر مشتری‌ها نیست. مدت مصرف هم دارد! مثل موسیقی پاپ اما شما هیچ وقت نمی‌توانید به کارخانه شیر بگویید چون شیرتان مدت دار است من بابتش پولی نمی‌پردازم!

- حالا چرا وقتی به قسمت فرهنگ می‌آییم همه چیز یادمان می‌رود؟! چرا باور نداریم که موسیقی خودش یک تولید است. زحمات و هزینه‌هایی بابت آن کشیده شده است که با فروش جبران می‌شود. موزیک ویدئو هم تولیدی هزینه دار است برای تبلیغ محصول اصلی یعنی موسیقی. حتی اگر مدت دار مثل موسیقی پاپ باشد! چرا برای خریدن یک پاکت شیر حتماً هزینه می‌پردازیم و آن را نمی‌دزدیم اما بحث موسیقی که می‌شود تئوری «بیخیال» یادمان می‌آید؟! یعنی اگر پاکت شیر هم قابل دانلود بود؛ دانلودش می‌کردیم؟! با این اوصاف ۱۰۰%!!!

- در ذهن ما؛ حالا به دلایلی که دوطرفه است یعنی هم خودمان مقصریم و هم مسئولان فرهنگی؛ این مفهوم پایه گذاری نشده است که موسیقی، فیلم و... محصول هستند. عده‌ای وقت و عمرشان را می‌گذارند تا تولیدش کنند. هزینه بر است. آیا اگر خودتان آن طرف قضیه بودید باز هم روی دکمه «دانلود در ادامه مطلب» کلیک می‌کردید؟ اگر شما صاحب یک کارخانه تولید شیر بودید اجازه می‌دادید مشتریان بیایند و محصولات شما را به جای خرید؛ دانلود کنند؟!

نمی‌گوییم این پدیده ایرانی است؛ خیر! اتفاقا جهانی است و خیلی‌ها را به خاک سیاه نشانده است. آن‌ها دارند کارهایی انجام می‌دهند که تا حدی جلوی این دزدی قرن بیست و یکمی را بگیرند؛ قدری موفق‌اند و قدر زیادی ناموفق... البته ما‌‌ همان قدم اول را هم برنداشتیم! قانون کپی رایت را می‌گویم که هنوز در ایران در پیچ و خم تصویب است و البته به نظر هم نمی‌رسد به این زودی‌ها به تصویب برسد و اجرایی شود.

حالا با توجه به همگانی شدن اینترنت و دسترسی روزافزون مردم به این دنیای پر از اطلاعات حداقل خودمان برای فرهنگ خودمان کاری کنیم. مسئولان را بی‌خیال! آن‌ها این روز‌ها دنبال این هستند که مجرای درآمد بسیاری از خوانندگان پاپ ما یعنی کنسرت را ببندند و خبر‌ها هم می‌رسد که دارند موفق هم می‌شوند. به آن‌ها کاری نداریم. خودمان برای خودمان و کسانی که عمر و هزینه‌شان را پای این محصول فرهنگی می‌گذارند؛ اهمیت قائل شویم. این برای خودمان خوب است. برای درک بهتر لازم است.

- حدیثی از امام حسن مجتبی (ع) داریم که می‌فرمایند: آنچه بر خود نمی‌پسندی بر دیگران هم مپسند