هرکه هستی باش
مِی پرستی باش
دل نبستی باش
مهر من افتد به دلت ای کاش
ای لبت باده
مستی ساده
دُردِ اماده
داغ تبت بر تنم افتاده
ای حریق تن تو جان مرا سوخته
اى لبت طعم عسل را به من آموخته
نقش اندام مرا از تو تراشیدن
اى چو پیراهن من بر تن من دوخته
موج گیسوی تو دستان مرا غرق کرد
با نگاه تو نگاهم به جهان فرق کرد
شرح دل دادگی‌ام را همه فهمیدند
حال من را همه از چشم تو پرسیدند
منِ دیوانه
شوم افسانه
چو شبی
ز طرب
بزنم خرمن گیسوی تو را شانه