مرگ من روزى فرا خواهد رسيد
روزى از اين تلخ و شيرين روزها
روز پوچى همچو روزان دگر
سايه اى از امروزها ديروزها
ناگهان خوابى مرا خواهد ربود
من تهى خواهم شد از فرياد درد
خاک ميخواند مرا هر دم به خويش
مى رسند از راه که در خاکم نهند
ديدگانم همچو دالانهاى تار
گونه هايم همچو مرمر هاى سرد
آه شايد عاشقانم نيمه شب
گل به روى گور غمناکم نهند
بى تو دور از ضربه هاى قلب تو
قلب من مي پوسد آنجا زير خاک
ليک ديگر پيکر سرد مرا
مى فشارد خاک دامنگير خاک
چشم تو در انتظار نامه اى
خيره مى ماند به چشم راهها
روح من چون بادبان قايقى
در افقها دور و پنهان مى شود
بعدها نام مرا باران و باد
نرم مى شويند از رخسار سنگ
گور من گمنام مى ماند به راه
فارغ از افسانه هاى نام و ننگ
بى تو دور از ضربه هاى قلب تو
قلب من مى پوسد آنجا زير خاک