ماهیگیر:
منم یک مرد ماهیگیرساده،خدا نان مرا در آب داده!

زن:
ترا دریا فرو کوبیده صد بار از این زیبای وحشی دست بردار!

ماهیگیر:
چو می خوانندم این امواج از دور،همه عشقم،همه شوقم،همه شور

زن:
فریبش را نخور ای مرد،زین پیش به گردابش به توفانش بیاندیش!

ماهیگیر:
نمیترسم نمی پرهیزم از کار،به امید تو می آیم دگربار!

زن:
اگر از جان نمی ترسی در این راه،بیاور گوهری رخشنده چون ماه

بشور از خانه‌ات فقر و سیاهی که مروارید نیکوتر ز ماهی

ماهیگیر:
زعشقم گوهری تابنده ت نیست سزاوار تو زین خوشترگوهر نیست ولیکن تا نباشم شرمسارت فروزان گوهری آرم نثارت!

راوی:
زنی خاموش در ساحل نشسته ست به آن زیبای وحشی چشم بسته ست

به او هر روز چون سالی گذشته ست هنوز آن مرد عاشق برنگشته ست

نه تنها گوهری در دام ننشست که عشقی پاک گوهر رفت از دست