موسیقی ما - از آن سال‌های پایانی دهه 40 که «داریوش صفوت» مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقی در خیابان ناهید تهران را راه‌اندازی کرد تا «جنبش احیاء در موسیقی ایرانی» را شکل دهد تا اردیبشهتِ 51 که «هوشنگ ابتهاج» به عنوانِ مدیر موسیقی رادیو انتخاب شد، چند سالی می‌گذشت؛ اما شاعرِ ارغوان یک دهه بعد در رادیو همان هدف را پیش گرفت: «بازسازی قطعاتِ گذشته و تولید آثاری بر اساسِ سنتِ موسیقاییِ متفاوت با برنامه‌ی گل‌ها». سایه به رادیو که رفت؛ هنرمندانِ جوانِ بسیاری با خود برد حسین علیزاده، شهرام ناظری، هنگامه اخوان و البته «محمدرضا لطفی». در آن‌زمان دانش موسیقایی این هنرمندان در کنارِ مدیریتِ سایه آثاری خلق کرد که می‌توان آنان را قرائتی نوین از موسیقی ایران دانست و نهضتی شکل داد که تا هم‌اکنون نیز تاثیراتش بر موسیقی ایران مشهود است؛ «سایه» خود آن دوران و حضورِ این افراد را سببِ رستاخیزی در کار موسیقی ایرانی دانسته است؛ حالا اما بعد از گذشتِ 46 سال از آن روزگار و با بحث‌هایی که اخیرا شکل گرفته است؛ می‌توان عملکردِ او را نقد کرد و پرسید آیا تمامِ آنچه پیرِ پرنیان‌اندیش در آن دوران انجام داد، خدمت به موسیقی ایران بود یا آن‌طور که تعدادی از چهره‌های موسیقی می‌گویند، حضورِ او در رادیو منجر به حذفِ‌ چهره‌های سرشناسی که آنان نیز بخشی مهم از شناسنامه‌ی موسیقی ایران هستند؛ انجامید؟

رسیدن به پاسخی قطعی در این خصوص آن هم حدود نیم‌قرن و در حالی که تعدادِ زیادی از هنرمندانِ فعال در آن دوران دیگر در قیدِ حیات نیستند، کار آسانی نیست؛ این گزارش نیز به‌هیچ‌عنوان سعی در قضاوتی در این خصوص ندارد؛ آنچه هست تنها تلاشی است برای طرحِ این پرسش آن هم در شرایطی که موسیقی ایران، سال‌هاست که از سندهای مکتوب محروم است و هر چه هست گفت‌وگوهای شفاهی عده‌ای است که یا دیگر نیستند یا اگر هستند توانِ چندانی برای گفت‌وگو ندارند، توان هم داشته باشند؛ تمایل‌شان کمتر است. «سایه» و گل‌ها برنامه‌ی «گل‌ها» را «داوود پیرنیا» راه‌اندازی کرد و در طول یازده سال حضورش در رادیو، برنامه‌هایی چون «گل‌های رنگارنگ»، «گل‌های جاویدان»، «یک شاخه گل»، «گل‌های صحرایی» و «برگ سبز» را راه‌اندازی کرد. او اما در سالِ 45، گل‌های 405 را ضبط کرد و پس از آن با دل‌خوری برای همیشه از رادیو رفت تا پنج سال بعد «هوشنگ ابتهاج» پس از کسانی چون رهي معيري، پژمان بختياري و زنده‌یاد ميرنقيبي، 6 سال بر این مسند بنشیند. سایه و حذف چهره‌های نامی موسیقی برخی دورانِ حضور سایه در رادیو را علتِ دلیلِ حذفِ چهره‌هایی چون جلیل شهناز، فرهنگ شریف، پرویز یاحقی و تعدادی دیگر از اساتید موسیقی می‌دانند؛ این اساتید نیز خود به این مساله اشاره کرده‌اند که در این گزارشِ تصویری به آن اشاره شده است. سایه و لطفی یکی از پرحاشیه‌ترین مسایلِ مربوط به حضورِ سایه در رادیو، اختیاراتِ بی‌حد و حصری است که به «محمدرضا لطفی» می‌دهد.

علاقه‌ی این دو استاد به یکدیگر حالا دیگر بر همه عیان است و با شعرِ « بی‌تو دیگر غزل سایه ندارد لطفی/ باز راهی بزن ای دوست که آهی بزنم.» در تاریخِ ادبیات ایران نیز جاودانه شده، «سایه» درباره‌ی «لطفی» گفته: «باید موسیقی با درون شما کوک بشود. این کاری است که بعضی از کارهای لطفی با من می کند. در واقع با صداهای درونی آدمی یکی می شود و آنقدر فشار این صداهای درونی زیاده که سینه را می خواهد بترکاند!..» استعفا از رادیو بعد از کشتارِ واقعه‌ی «میدان ژاله» اما «ابتهاج» به همراهِ یارانِ خود از رادیو استعفا می‌دهد و حتی در اعتراض به این کشتار، کنسرت شوروی خود را هم کنسل می‌کنند. پس از این اتفاق، کانون فرهنگی و هنری چاووش به سرپرستی و مدیریت دائم‌العمر ابتهاج به راه می‌افتد با همان موزیسین‌ها و نوازندگانی که در رادیو می‌نواختند. کانونی که به تولید ۱۲ آلبوم پرداخت و توانست برگه‌‌‌های زرینی به موسیقی ایران اضافه کند.