«وحید تاج» با «هم‌نوازان تاج» روی صحنه می‌رود

در نخستین همکاری خواننده‌ی شناخته شده‌ی موسیقی ایران با ارکستری به سرپرستی خودش

موسیقی ما - «وحید تاج» در نخستین همکاری رسمی‌اش با ارکستر «همنوازان تاج»، چهارم مردادماه سال جاری در استان اصفهان روی صحنه می‌رود. این کنسرت منتخبی از قطعات محبوب خاطره‌انگیز همچون بهار دلکش و خاک مهرآیین و گلچینی از بهترین آثار وحید تاج چون تصنیف مستی، مست عشق، ماه و پلنگ ، بهار دزفول و ... است ، در بخش میانی سازوآواز و در ادامه‌ی برنامه همچنین قطعات منتشرنشده‌‌ای چون سقوط، نازنین، اعجاز و هوای تو اجرا می‌شود.

این خواننده که سابقه همکاری با بسیاری از بزرگان موسیقی ایرانی را دارد و کنسرت‌های متعددی را با استادانی چون کیوان ساکت، حمید متبسم و ... را روی صحنه برده، قرار است برای نخستین بار با ارکستری به سرپرستی خودش در سالن شهروند نجف‌آباد روی صحنه برود و در ادامه، تور کنسرت‌های خود در سراسر ایران را به تهیه‌کنندگی سید محمدجواد معینی برگزار کند.

ارکستر همنوازان تاج به سرپرستی وحید تاج متشکل از سازهای کلاسیک و ایرانی است و روح‌الله فروزش ، دانیال جورابچی (ویلن یک)، روژین عدالت، فرشاد سوری (ویلن دو)، داریوش حجازی (ویولا)، ابراهیم قائدی (ویلن‌سل)، هادی اسماعیلی (کنترباس)، سینا کریمی (پیانو)، نیما داوودی (کوبه‌ای) ، فرشاد سوری (کمانچه) اعضای این ارکستر را به رهبری مهدی حقیقی نوازنده تار و مدیریت اجرا و برنامه علی افشار تشکیل می‌دهند.

علی افشار درباره نخستین اجرای وحید تاج با گروه «همنوازان تاج» گفت: «سورپرایزهایی در این اجرا وجود دارد و برای نخستین بار است مخاطبان، کنسرت استاد تاج را با ارکستر خودش روی صحنه خواهند ديد و همچنین شاهد اجرای قطعاتی جدید و متفاوت خواهند بود که اين اتفاق نشان از شروع فصل جدید آثار و کنسرت‌های این خواننده موسیقی اصیل ایرانی دارد. در راستای اين تغييرات برنامه‌ریزی‌هایی برای طراحی صحنه و دکور نیز صورت گرفته كه كار را متفاوت‌تر از قبل كرده است.»‌

این کنسرت چهارم مردادماه دریکی از مجلل‌ترین سالن‌های کنسرت در استان اصفهان (سالن شهروند نجف‌آباد) با ظرفیتی 850 نفره برگزار می‌شود و علاقه‌مندان جهت تهیه بلیت می‌توانند به سایت ایران کنسرت مراجعه کنند.

تاریخ انتشار : دوشنبه 25 تیر 1397 - 13:57

افزودن یک دیدگاه جدید

نه و هرگز علی محمدی

ماه من فرهاد فنائیان

شال کاوه آفاق

تجسم یک رویا فرید ابراهیمی

بهار گروه رستاک

بی محابا محمد معتمدی

دیوار و چین هاله سیفی زاده، بهرخ شورورزی، حسین پیرحیاتی و مصطفی راغب علی قمصری

شانزلیزه فرزاد فرزین

اوج حمیدرضا قربانی

و اینک عشق بابک رادمنش

به قول خودت جاوید نصیری

شمال و جنوب گروه کروک

جز عشق نمی‌خواهم علیرضا عصار

بی گمان عشق فرشید کاشانی

تلاطم سهیل حسنوی

امشب کنار غزلهای من بخواب همایون شجریان

گردش جام میروحید رادفر، میرتوحید رادفر

آنجا که بال فرشته می‎سوزد مقتدا غرباوی

سربلندان علی اصغر شاه زیدی، قاسم رفعتی، مظفر شفیعی، حسین علیشاپور، محمد معتمدی، بامداد فلاحتی، اشکان کمانگری، سروش بخشش، امیرحسین مدرس محسن جلیلی

ته خاطری اکبر رستگار

لیست کل آلبوم‌ها

نقد و بررسی

سلسله یادداشت‌هایی درباره فرم در آواز ایرانی و نسبت آن با محتوا - 1

ادویه یا خود غذا؟

[ مهران مهرنیا - نوازنده، آهنگساز و مدرس موسیقی ایرانی ]

هنر شیوه‌ای دیگر از بیان است. گاه بسیار واقعی و عینی -همچون معماری و نقاشی- و گاه به غایت انتزاعی -همچون موسیقی‌های بی‌کلام. بیان ناگزیر است از رعایت «فرم» برای ارائه روشن‌تر و رساتر «معنی» و «محتوا». مقوله فرم به حدی اهمیت دارد که در تئاتر و برخی بزرگان آن رشته هنری، آن را مقدم بر محتوا می‌دانند؛تا جایی که «یرژی گروتفسکی» (1933-1999) کارگردان بزرگ لهستانی می‌گوید: «تئاتر فقط یک فرم است». شکسپیر نیز در «هملت» از زبان جوانی که به گروهی بازیگر آموزش می‌دهد، سعی دارد بگوید

ادامه

نگاهی به اجرای آنسامبل کارگاه موسیقی باروک تهران در تالار رودکی

سفر به یادماندنی در پهنه زمان

[ بابک ولی‌پور - مدرس و نویسنده حوزه موسیقی کلاسیک ]

مواجهه با هر اثر هنری اصیل می‌تواند در حکم یک سفر باشد؛ سفری درونی فراتر از زمان و مکان. آنچه در این سفر پیش می‌آید، چندان قابل پیش‌بینی نیست. سیل افکار و کنجکاوی پیرامون اثر -و احتمالاً صاحب اثر- سطحی فراتر از سرگرمی را به میان می‌آورد. این سفر، هر بار از مسیر و چشم‌اندازهایی متفاوت می‌گذرد. پس جای تعجب ندارد که با شنیدن یک اثر موسیقی در زمان‌های مختلف، احساسات و افکار متفاوتی را تجربه کنیم. آنها که علاقه‌مند به موسیقی کلاسیک هستند و به دنبال فرصت‌هایی برای شنیدن اجرای زنده و احیاناً همسفر شدن با آن، خوب می‌دانند که در کشورمان فرصت چندانی برایشان نیست. هرچه‌قدر هم که سرمان شلوغ باشد و ...

ادامه

برایِ هشتاد و سومین زادروز استادِ استادان «احمد پژمان»

کسی که مثلِ هیچ‌کس نیست

[ مانی جعفرزاده - آهنگساز و مدرس موسیقی ]

دَه دوازده سال بعد، تا مرا دید، گفت: «امّا آن والسی که نوشته بودی، خیلی بد بود!»
در آن لحظه من بیشتر از سی سال داشتم. در فاصله‌ی آن سال‌ها درس خوانده بودم؛ کلی کار نوشته بودم؛ آن روز هم رفته بودم استودیو «کرگدن» که یک موسیقی فیلم ضبط کنم؛ غافل از آن‌که استادِ روزگار نوجوانی‌ام آن‌جا حاضر است. حیران ماندم. گفتم:
- آقا! شما هنوز یادتان است؟!
گفت:
- مگر چیزی از یاد من می‌رود؟

ادامه

به مناسبت زادروز استاد «احمد پژمان»‌

«پژمان» آهنگ‌سازی تاثیرگذار و بانی موسیقی ملی ایران است

[ هوشنگ کامکار - آهنگساز و سرپرست گروه کامکارها ]

ایامی که در سنندج بودم از طریق مجلات موسیقی با نام آهنگسازان بزرگ ایران از جمله استاد « احمد پژمان» آشنا شدم؛ زمانی که اولین بار سال‌های 1350 به بعد در دانشکده هنرهای زیبا ایشان را دیدم و از محضرشان اصول آهنگسازی را آموختم؛ چهره مهربان و فروتن او با آن‌همه دانش موسیقائی برایم تا به امروز سمبل هنرمندی واقعی و بزرگ بوده است . همان‌طوری که از آثارش پیداست؛ او علاقه وافری به انواع موسیقی ایران خصوصا موسیقی های محلی وغرب ایران دارد که در واقع هسته اصلی اکثر آثارش است. او را می توان اولین آهنگسازی در موسیقی ایران دانست که آثار ارزشمندی برای سازهای ایرانی با استفاده از ملودی‌ها و تم های کاملا ایرانی و به‌کار گیری انواع تدابیر آهنگسازی علمی وفنون چند صدائی نوشته است؛ به‌عبارت دیگر اولین آهنگسازی است که علم چند صدائی را وارد موسیقی سنتی ایران کرد . ...

ادامه

از فوتبال و جادویش که تنها جایی است که فقیر و غنی به یک چشم قضاوت می‌شوند

روزگارِ فوتبالیِ خُلق‌های تَنگ

[ مانی جعفرزاده - آهنگساز و مدرس موسیقی ]

فوتبال یک دل‌مشغولیِ عوامانه نیست؛ هرکه گفته بی‌خود گفته، حالی‌اش نبوده‌است. این مثلِ آن است که کسی بگوید موسیقی یک تفریحِ عوامانه است که خُب حرف پَرتی‌ست برآمده از ذهنی پلاسیده. نویسنده‌ی این سطرها مدّت‌هاست پیشِ خودش به این نتیجه رسیده‌است که هیچ پدیداری، در ذات نمی‌تواند عوامانه یا نخبه‌پسند باشد. هرچیز را هم می‌شود عوامانه دید و هم می‌شود نخبه‌وار سنجید. این بستگیِ تام دارد به نگاه کسی که رودرروی آن پدیدار ایستاده است. فوتبال از منظر بسیاری، پدیدارِ نخبگان بوده‌است. تاریخ روشن‌فکری ایران در سال‌های چهل و پنجاهِ خورشیدی، پُر است از نام روشن‌فکران عمده‌ای که همه‌ی عمرشان را سیگار کشیده‌بودند و چایی خورده‌بودند و...

ادامه

پاسخی به نقدهای منتشر شده در خصوص ترانه «یازده ستاره» تیم ملی فوتبال در راه جام جهانی

منطق شعر منطق ریاضی نیست

[ احسان افشاری - شاعر و ترانه‌سرا ]

سنت نقد در سرزمین ما‌ همواره مرز گمراه‌کننده‌ای با داوری‌های سلیقه‌ای داشته است. من به‌عنوان یک محصل ادبیات و شاعری که خلافِ موهای سپیدنکرده، دفترهای بسیاری سیاه کرده، همواره در داوری‌ام‌ در قبال کار خودم و دیگران جانب صداقت و صراحت را گرفته‌ام و نه‌تنها از نقد علمی و اصولی استقبال می‌کنم‌، سهل است که نفرین و آفرین‌های راه و بیراه را هم بر سر چشم می‌گذارم. این متن نوعی ادای احترام‌ به تمام عزیزانی است که در قبال ترانه «یازده ستاره» مطلبی نوشته‌اند. پیشاپیش مراتب قدردانی‌ام را نثار دوستان هنرمندم سالار عقیلی و بابک زرین می‌کنم که در‌ تمام مراحل تولید اثر، در نهایت وسواس و جدیت، با رسالت ملی‌شان برخورد کردند. همچنین تمام‌قد سربه‌زیرِ لطفِ اهالی شعر و ادبم که با پیام‌های مهرآمیزشان قند در دل من و «یازده ستاره» آب کردند.

ادامه

درباره‌ی «داماهی» و هویت موسیقایی یگانه‌اش

معجونی از ریتم و اندیشه

[ حسین قلی‌پور - پژوهش‌گر ترانه ]

موسیقی ما - 1) موسیقی و زبان رابطه‌ی تناتنگی دارند. از بررسی‌ها و مجادله‌های دور و دراز در این باره در تاریخ موسیقی و زبان‌شناسی که بگذریم، به این نکته‌ی ساده می‌رسیم که امروزه در تشریح و توصیف و تمجید و یا نکوهش یک قطعه‌ی موسیقی، لاجرم از زبان در صورت گفتاری یا نوشتاری بهره می‌بریم. مجموعاً همه‌ی احساسات‌مان درباره‌ی یک قطعه‌ی موسیقی، یک گروه موسیقی، یک ساز و... را در قالب مجموعه‌ای از کلمات می‌‌ریزیم تا با نفرات دیگر هم در میان بگذاریم.

ادامه

برای ناصر چشم‌آذر و روح بی‌قرار و سرکش‌اش

با تو بدرود، ای مسافر، آقای عشق

[ آرش نصیری - روزنامه‌نگار، مدیر و مجری برنامه هزار صدا ]

یک روز بارانی بهاری، قاعدتاً باید روز دل‌انگیزی باشد؛ اما این بار فرق داشت و ناگهان باران عشق بند آمد و بانگ برآمد که خواجه برفت:
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
و در آن جمعه بارانی بهاری، موسیقی پاپ معاصر ایران یکی از بزرگ‌ترین نمادهایش را از دست داد.
حالا دیگر می‌توانم بنویسم استاد ناصر چشم‌آذر. خودش اگر بود -با همان طنزی که نزدیکانش به یاد دارند- می‌گفت نگو استاد و بعد که می‌گفتی اگر شما استاد نیستی پس چه کسی استاد است، برایت اسامی ‌تعدادی از بزرگان و اسطوره‌های موسیقی ایران را ردیف می‌کرد.
می‌گفت: «خواهش می‌کنم هرگز به هیچ‌کس و حتی خودتان جایگاه ندهید. جایگاه ما بیش از آن‌چه هستیم، نیست.»

ادامه

آرشیو