سال‌های سال است که به تالار وحدت رفت‌وآمد می‌کنم. در اصل تالار وحدت خانه اول من بوده و هست. از آغاز به کارم و حتی پیش از آن، از دوران تحصیلم در هنرستان موسیقی، همیشه شاهد بالندگی این بنا بوده‌ام. همواره تصورم این بود که این ساختمان را برای کارهای بزرگ ساخته‌اند؛ اجراهای اپرا، باله، ارکسترهای مجلسی، تئاترهای پرمخاطب و... تصورم این بود که این تالار به‌سبب صحنه پرعمقش مختص کارهای پرجمعیت است. قبل از شروع اجرای کیهان کلهر فکرم این بود که چه‌طور می‌شود در یک اجرای دونوازی صحنه‌ی به این بزرگی را پر کرد. تا این که کنسرت شروع شد و کیهان کلهر شروع به نواختن کرد، احساس کردم وسعت صحنه چنان از نوایش پر شد که جای خالی باقی نگذاشت. و چنان آرام وارد صحنه شد که حس‌کردم یکی از فرشتگان خدا بر صحنه فرود آمده است. بعد از تشویق یکپارچه و طولانی مردم، او از مردم خواست بنشینند و با صداهای پایین پایین کمانچه ما را در برگرفت و با خود برد.

دیگر نمی‌دانستیم کجاییم و چه می‌کنیم، مسحور بودیم. صدای نرم ساز او معجزه می‌کرد و ما را در آسمان‌ها می‌گرداند.

در بخش تکنیک چنان مسلط عمل می‌کرد که فکر می‌کردی با یک قطعه آسان طرفی. چون خودم نوازنده هستم می‌فهمم که چنین اتفاقی چه‌قدر دشوار است و او چه‌طور ماهرانه چنین می‌کند؛ طوری که نمی‌فهمی با چه قطعه‌ی سختی روبرویی و همچنان در پروازی!

سئوال و جواب کمانچه او و باقلامای اردال ارزنجان چنان نرم و لطیف انجام می‌شد که باورکردنی نبود.

در بخش‌هایی که کمانچه بدون آرشه و با انگشت نواخته می‌شد که ما در موسیقی کلاسیک به آن پیتزیکاتو می‌گوییم اجرا، و موسیقی دارای ریتم می‌شد و ما همزمان صدای بعضی سازهای ضربی را می‌شنیدیم، مثلا صدای نقاره، صدای طبله‌های هندی و سازهای مختلف کوبه‌ای شنیده می‌شد و به همان آرامی که در ابتدای کنسرت ما را از زمین کنده و به آسمان‌ها برده بود، دوباره به آرامی ما را به زمین باز می‌گرداند. حالا احساس آرامش داشتیم. فراموش کردیم دوساعت در پرواز بوده‌ایم.

من به‌عنوان یک ایرانی از این که کیهان کلهر هموطن من است به خود می‌بالم و در مجموع او را نه فقط یک موسیقیدان بزرگ، بلکه انسانی سترگ می‌دانم که توانسته کمانچه را به دنیا معرفی کند. با پوزش از این که نتوانستم احساسم را کامل بیان کنم.