در سالِ ۱۳۷۰ و در سن ۱۴ سالگی از طریق خانم دکتر «ترانه همتاپور» که آن زمان شاگرد اساتیدی چون همایون خرم و علی تجویدی بود و همچنین رفیق دوران کودکی‌ام «بابک شهرکی» که ایشان نیز از شاگردان آقای خرم بودم، برای اولین بار «همایون خرم» را ببینم؛ در واقع این دو عزیز باعث شدند تا من به منزل همایون خرم راه یابم و افتخار این را داشتم که در‌‌ همان سال، زمانی که از طریق «فرامرز پایور» اثر «باغ به باغ» را تولید می‌کردم، یک اثر نیز از ایشان با نام «طاقتم ده» با اجازه‌شان بنوازم.

شاید دلیل آن‌همه گرمای صدایش همین باشد که فرزند روز اول تابستان است. اول تابستان سرزمین دریا و جنگل و شالیزار. این گرما و دلنشینی ویژه اما سرانجامی‌خوش نداشت و عبدالرضا که در نوجوانی به دوستانش گفته بود روزگاری یک خواننده معروف خواهد شد، معروف شد؛ اما آن‌قدر اقبالش کوتاه بود که در اوج محبوبیت و در سن 26سالگی...

«فریدون شهبازیان» تاکنون به عنوان آهنگساز در 9 اثر من حضور داشته است و این افتخار را داشته‌ام تا در فیلم‌های بلند، کوتاه و مستندم از حضورش استفاده کنم و بنابراین به شکلی قطعی می‌توانم بگویم، ایشان جزو نوادر موسیقی ایران است  و وجودشان سرشار از ملودی‌های زیباست و در عین حال درکی زیبا و حقیقی از هنر دارند. او همان‌طور که موسیقی را می‌شناسد که گواه آن خلق قطعاتِ ماندگار بسیاری است، تصویر و سینما و ادبیات را نیز می‌شناسد و به همین خاطر زمانی که به عنوانِ آهنگساز در یک اثر حضور دارد، باعثِ تعالی آن اثر سینمایی و ارتباط بیشتر مخاطب با فضای داستانِ اثر می‌شود.  ...