موسیقی ما - کنسرت گروه راد 9 اسفندماه در تالار رودکی برگزار شد. در این برنامه که به اجرای قطعات بی‌کلام اختصاص داشت تعدادی از نوازندگان شناخته شده در کنار هنرمندان جوان‌تر حضور داشتند.

آهنگساز و نوازنده گیتار  این برنامه عماد اجلال و رامین مهاجر در کنار بهرنگ معتمدی، ویولنسل ؛ مونیکا لوران، ویولن ؛ امین عطایی، ویولن ؛ نیاز لاهرودی، ویولا ؛ محسن مهاجر، هارمونیکا ؛ شهرام افتخاری، پرکاشن ؛ مهران صفاتی، پیانو  و ترانه پور یوسف، فلوت ؛ به اجرای قطعاتی پرداختند که بیشتر آنها توسط عماد اجلال آهنگسازی شده بود.

نخستین قطعه‌ای که در این برنامه اجرا شد "پس از باران " نام داشت و عماد اجلال در مورد آن گفت: این قطعه حاصل همکاری سه نفر است و در واقع قطعاتی که امشب اجرا می‌شوند حاصل کلاس‌های آهنگسازی من است که در همکاری با هنرجویان شکل گرفته‌اند. این قطعات قرار نبود منتشر شوند اما در کلاس‌های آهنگسازی هنرجوهای با استعدادی بودند که موتیف‌هایی را که به آنها دادم پرورش دادند. با قطعاتی ساخته شد آلبوم "جاده خیال" را ضبط کردیم و در نهایت تصمیم گرفتیم آنها را زنده اجرا کنیم.

قطعه بعدی "زندگی" نام داشت که توسط رامین مهاجر و به مناسبت تولد دخترش ساخته شده بود. بهار، نیایش، رومبا، جاده خیال، نوازش، انوانسیون، عاشقانه و عبور قطعات دیگری بودند که یکی پس از دیگری به اجرا درآمدند.

اجلال که علاوه بر آهنگسازی و نوازندگی به عنوان کارشناس موسیقی رادیو، مدرس کنکور هنر و مولف کتب موسیقی دانشگاه هنر نیز شناخته می‌شود، در بخش دیگری از این برنامه گفت: یکی از اهداف ما آشتی دادن گوش مخاطبان ایرانی با موسیقی بی‌کلام است و سعی کردیم از همه انواع موسیقی نمونه‌ای را انتخاب کنیم و با ملودی‌های شیرین‌تر و قابل درک‌تر بیامیزیم تا باعث شود که این پیوند صورت بگیرد. در کار بی‌کلام به مخاطب فرصت داده می‌شود که تصویرسازی کند و بر اساس ملودی در ذهن خود چیزهایی را تجسم کند.

یکی از قطعاتی که در این برنامه اجرا شد بر مبنای یک فرم‌ موسیقی دوره باروک ساخته شده بود و فضای جدی و خشن  آن دوره را به فضایی متفاوت تبدیل کرده بود. به گفتهء اجلال، میزان اول این کار از باخ بوده و در کلاس بسط و گسترش یافته تا قطعه‌ای جدید شکل بگیرد.

در تنظیم این قطعات گاه نقش فلوت یا هارمونیکا پر رنگ می‌شد و گاهی مضراب‌های تند و پر هیجان فلامنکو به گوش می‌رسید، اما بیشتر آنها قطعات آرام‌بخشی بودند که فضای کلی آنها شباهت زیادی به یکدیگر داشت.