شاعر شنیدنی است. حسین منزوی جان غزل معاصر است. مردی که شاعرانه زندگی کرد؛ شاعرانه نه به معنای عرف -که تصویر رمانتیکی از زندگی شاعرانه دارند- به این معنا که از تمام اتفاقات دور و برش با فاصله‌ای رازآلود و تفاوتی عمیق زندگی می‌کرد. برخی برای اینکه او را تحسین کنند، شعرش را از شخصیت‌اش جدا می‌کنند؛ به این بهانه که یکی از این دو برایشان ناخوشایند است. من می‌گویم غزل منزوی آن‌جا که زندگی او است، تأثیرگذارترین لحظه را خلق می‌کند. جایی که از خودش می‌گوید، از زندگی‌اش می‌گوید، از برادرش می‌گوید و در نهایت، از گلوگاه شعرش که به نفس عشق بند است؛ به واقعیت اولین دیدار: ...