موسیقی ما - «انگار حواست نیست» عنوان نخستین آلبوم رسمی «سپنتا خدایاری» است که اردیبهشت‌ماه سال جاری به بازار آمد. «مجید رضازاده» موزیسین باسابقه موسیقی پاپ کشور در یادداشتی که برای انتشار در اختیار «موسیقی ما» قرار گرفته، نگاهی به این آلبوم موسیقی داشته است. متن کامل این یادداشت در ادامه می‌آید:
 
آلبوم «انگار حواست نیست» با صدای سپنتا خدایاری، با موسیقی و کلامی بر مبنای موسیقی تلفیقی و مردمی شکل گرفته است.
 
طی سال‌های گذشته، انتشار تعداد زیادی آلبوم موسیقی در ژانرهای گوناگون باعث شده تا حتی شنوندگان حرفه‌ای موسیقی نیز از شنیدن همه این آثار بی‌بهره بمانند ولی این آلبوم با طرحی نو بر لحن و کلام در ازدحام این انبوه تولید و عرضۀ موسیقی ایرانی سخنی متفاوت است که باید به آن توجه کرد و شنید.
 
در واقع شاید نام آلبوم «انگار حواست نیست» کنایه به همین ازدحام داشته و به همین دلیل انتخاب شده است.
 
اگر شعر معاصر ایران را وام‌دار دوره مشروطه بدانیم، طرح مسائل اجتماعی، نزدیکی زبان شعر به زبان مردم کوچه و بازار و همچنین الگوگیری از شعر غرب، از مهم‌ترین المان‌های این دوران شعر ایران به حساب می‌آید.
 
در این آلبوم مولف برای آنکه به این خروجی برسد، صبور بوده و مسیرهای مختلفی را امتحان کرده و حال اگر مخاطب از قبل  توانسته باشد بهتر بشنود، این آلبوم را سریع‌تر از یک شنوندۀ آماتور هضم خواهد کرد.
 
در آلبوم انگار حواست نیست  موسیقی و کلام با هم عجین شده و قطعات بطور منظمی با یکدیگر نوسان دارند. چنانچه این نوسان بقدری ناملموس است که بارها شده شنونده متوجه گذشت زمان در آلبوم نشده و بی‌شک این مهم از هوش آهنگساز نشات می‌گیرد.
 
هر کلام، داستان خود را دارد. برای مثال قطعه اصلی آلبوم که «انگار حواست نیست» نام دارد، برداشتی است آزاد از واژه طلاق؛ طلاقی که بعلت خیانت رخ داده. قطعه «به فکر یک نفر هستم»، روایت عاشقی است در پی معشوق. قطعه «بیا فرض کن»، تلاقی دوگانگی است که در کلام و موسیقی شکل گرفته است. به این ترتیب که موسیقی رفتن و حزن‌انگیز در قالب موسیقی شاد و ریتمیک که بی‌شک مخاطب را درگیر خود خواهد کرد. و یا از همه جالب‌تر این‌که شاعر این اثر را در قالب داستان (کارتون) بچه‌های کوه آلپ (شخصیت آنت و لوسین) نوشته است. آهنگساز در قسمت کورس موسیقی تلاش خود را کرده تا غیر مستقیم با چیدمان ساز، با موسیقی نیز به این موضوع اشاره نماید.
 
صدای سپنتا خدایاری با صداهای شنیده‌ شده و آشنا به گوش، متفاوت است و حتی نوع خواندن، لحن و تمرکز بر کلام نیز طور دیگری نمایان می‌شود. تاکید ها، فراز ها و فرود ها و نوع خاص بیان و تقلیدی نبودن جنس و ادوات تحریر از مهم‌ترین ویژگی‌های این صدا است.
 
سپنتا با تجربه‌ای که از اساتید به نامی چون حمید پناهی، شروین ثابت، محمدرضا گلچین و كسب فیض از محضر اساتیدی چون علیرضا شفقی‌نژاد، محمد گودرزی، محمد نوری و کوهستانی درباره‌ی ریتم و ضرب در موسیقی آموخته، در جای‌جای این آثار با علاقه و ارتباطی که با اشعار خود و شایا تجلی داشته، حال نوستالژی را برای شنونده تداعی می‌کند که انگار این قطعه را قبلاً شنیده و به گوش آشنا می‌رسد.
 
آلبوم «انگار حواست نیست» یکی از معدود آلبوم‌های قابل اعتنای سال 1395 است و جزو چند آلبوم پاپ امسال که به مخاطبان پیشنهاد می‌کنم آن را بشنوند. آلبومی کوچک، بدون ادعا و البته شنیدنی و تا حدودی گیرا است. مجموعه‌ای است آرام و عاشقانه. قطعات‌اش قابلیت پخش از رسانه ملی را دارند و با اکثر آلبوم‌های منتشره در بازار موسیقی پاپ تفاوت ساختاری و محتوایی دارد. این مجموعه ریتم محور نیست و از ریتم‌های تند و شاد و فضاسازی‌های صرفاً الکترونیک اثری نیست. مشخص است که سپنتا خدایاری صرفاً نخواسته مانند خیلی‌ها به هر نحوی که شده آلبومی جمع آوری و آن گاه منتشر کند، بدون اینکه حرفی و پیامی داشته باشد.