موسیقی ما - «احمد محسن‌پور قادیکلایی» - موزیسین موسیقی نواحی- سی‌ام دی ماه در سن ۹۴ سالگی بر اثر سرطان دار فانی را وداع گفت. مراسم سوم و هفتم استاد محسن‌پور روز شنبه - سوم بهمن - از ساعت ۱۴ تا ۱۷ در سر مزار آن مرحوم در امامزاده حمزه چالدشت (بین دو روستای قادیکلا و آهنگرکلای قائم شهر) برگزار می‌شود.

مراسم خاکسپاری ایشان با حضور انبوه مردم مازندران و اساتیدی چون حسین علیزاده، ‌ محمدرضا درویشی، علی اکبر شکارچی، جهانگیر نصر اشرفی برگزار شد و همزمان با این اتفاق، «ارسلان طبیبی» نیز سرنانوازی کرد.

او یکم اسفند ماه ۱۳۲۴ در روستای قادیکلای بزرگ قائم شهر به دنیا آمد، او از دوران کودکی به کمک پدرش «رحمت» با ساز «للـه‌وا» آشنا شد و بعد‌ها به نواختن سازهای فلوت و نی‌لبک روی آورد و در سال ۱۳۴۴ نیز به نواختن ویولون روی آورد. ابتدا مدت کوتاهی نزد «نور محمد طالبی» و سپس کتاب‌های دورهٔ هنرستان و ردیف صبا را نزد استادان آن زمان آموخت. با این وجود پس از سال‌ها ساز کمانچه را به دلیل محلی بودنش برگزید.

او در سال ۵۳ ـ ۱۳۵۲ عضو گروه محلی رادیو ساری شد و در سال ۱۳۵۴ به ارکس‌تر ملی فرهنگ و هنر مازندران پیوست. سپس در سال ۱۳۵۶ سرپرست گروه موسیقی محلی ادارهٔ فرهنگ و هنر آن زمان شد، که سرپرستی‌اش را تا سال ۱۳۵۷ ادامه داد. او در سال ۱۳۶۴ تصمیم به تاسیس فرهنگ‌خانهٔ مازندران گرفت تا بتواند به آموزش و اشاعهٔ موسیقی و همچنین پژوهش درباره‌ موسیقی مازندران و حفظ و نشر آن بپردازد. «محسن‌پور» نقش ویژه‌ای در احیای موسیقی مازندرانی ایفا کرد به طوری که تاکنون بیش از صد و سی ساعت از موسیقی نواحی مختلف مازندران زیر نظر او گردآوری شده است. بخش کوچکی از این ضبط‌ها در سال ۱۳۷۶ در آلبوم «انجمن موسیقی ایران» در قالب شش نوار کاست منتشر شد. او همچنین با بنیان گذاری گروه موسیقی «شواش» در سال ۱۳۶۷ نقش موثری در اشاعهٔ موسیقی مازنی داشته است.

بر همین اساس «سعید فرج‌پوری» - آهنگساز و نوازندهٔ نام‌آشنای کمانچه و عضو گروه موسیقی دستان- در یادداشتی دربارهٔ این هنرمند نوشته است: ‌

«ای چرخ فلک خرابی از کینه توست
بیدادگری شیوه دیرینه توست
ای خاک! اگر سینه تو بشکافند
بس گوهر قیمتی که در سینه توست

درگذشت استاد گرانقدر ودوست عزیزم احمد محسن‌پور را به خانواده محترم، دوستان و یاران او در فرهنگ خانه ساری و مردم هنر دوست استان مازندران و جامعه هنری موسیقی ایران تسلیت عرض می‌کنم، بدون شک فقدان او ضایعهٔ بزرگی برای موسیقی و فرهنگ و هنر مازندران به شمار می‌رود. عشق و تلاش او طَی سال‌های متمادی برای حفظ میراث گرانبهای موسیقی شفاهی و فولکلور مازندران و ضبط و ثبت آن برای نسل‌های بعد که به شخصه شاهد آن بوده‌ام بر کسی پوشیده نیست؛ بی‌گمان آثار بی‌شمار او در موسیقی مازندران برای همیشه در دل و جان مردم اهل فرهنگ این خطه جاودانه خواهد ماند. یاد و خاطره‌اش همیشه گرامی باد.»