موسیقی ما – وحید لشکری: سومین بخش از پرونده سایت «موسیقی ما» به گفتگو با یکی از نوازنده های با سابقه گیتار اختصاص دارد که این روزها در کسوت خواننده نیز فعالیت می کند. «امید حجت» در این بحث یکی از دلایل مهم روند تکراری موجود را تعداد زیاد اجراهای خواننده ها دانست و البته برای این مساله راهکارهایی را نیز بیان کرد.

امید حجت در ابتدا گفت: «نظر شخصی من این است که در موسیقی هنوز به سطح جهانی نزدیک نشده ایم. این مساله دلایل گوناگونی دارد ولی معتقدم یکی از دلایل مهم این است که با سالن هایی که داریم و در اختیار ما قرار می دهند نهایتا اجازه برگزاری برنامه برای نهایتا دو هزار نفر را داریم. وقتی این گونه شود تهیه کننده مجبور می شود به صورت فشرده برنامه برگزار می کند. یعنی هر خواننده در طول سال دائم در حال برگزاری کنسرت و همین تعداد زیاد کنسرت ها باعث روزمرگی و تکرار می شود و وقتی که پشت سر هم کار انجام صد در صد از کیفیت برنامه ها کاسته می شود. اگر این امکان فراهم شود که سالن استانداردی داشته باشیم و اجازه بدهند که جمعیت بیشتری برای یک کنسرت حضور پیدا کنند و برای تهیه کننده صرف داشته باشد که دستمزدهای بهتری به خواننده ها بدهند و بتوانند اجراهای کمتری را برگزار کنند ، بالطبع تعداد اجراها کمتر می شود. و در این صورت وقت برای بهبود سطح کیفی کنسرت ها بیشتر می شود. ما فقط پشت سر هم کار می کنیم و می خواهیم چیزی را از دست ندهیم و هرجایی که کنسرت باشد می خواهیم حضور داشته باشیم. من از خودم شروع می کنم و واقعا نمی رسم که تحلیل و بررسی دقیقی روی ساز خودم داشته باشم و در نتیجه از کیفیت کار من کاسته می شود.»

او پیرامون بحث قطعات پلی بک در کنسرت ها افزود: «در زمینه پلی بک باید بگویم که دلیل این مساله عدم توانایی نوازنده ها نیست چون در ایران نوازنده های بسیار خوبی داریم. ولی علت پلی بک بودن بخشی از قطعات این است که آثاری در آلبوم های قبلی یا چند سال گذشته خواننده وجود دارد که ادوات مورد نیاز آن و نوازنده اش فقط برای یک آهنگ باید فراهم شود. همچنین کیفیت صدایی که در سی دی شنیده می شود با اجرای زنده آن فرق دارد. مثلا ساز «درام آکوستیک» با «درام الکترونیک» تفاوت دارد و مجبور هستیم که یک تقلب انجام بدهیم و صدای آن ادوات را پخش کنیم اما این حرکت دلیل نمی شود که ما نتوانیم آن ساز را بزنیم بلکه باید مثلا از دو نوع آکوستیک و الکترونیک یک ساز باید روی استیج باشد. همین مواردی که بیان شد پیچیدگی ایجاد می کند چون سبک هایی که ما ایجاد می کنیم در هم است و یک خواننده قطعات راک ، پاپ ، ارکسترال و سنتی و ... دارد و همین در هم بودن سلیقه آهنگسازی ما را روی استیج دچار نگرانی می کند و ناچار هستیم در مواردی گذشت داشته باشیم. اما متاسفانه برخی از خواننده ها قطعاتی را به صورت کامل پلی بک پخش می کنند و فقط لب می زنند که من اصلا اعتقادی به این کار ندارم. ببینید قضیه اجرا و پرفورمنس این است که شما آن چیزی را که بر روی آن ممارست و تمرین داشتید را به رخ بکشید. مثلا برای جشنواره مقاومت به من گفتند که حتی به صورت پلی بک هم که شده اجرا داشته باشید. گفتم که ارکستر را به صورت پلی بک پخش می کنم ولی روی آن می خوانم و سازم را هم زنده می نوازم چون به شدت با پلی بک بودن کل کار مخالف هستم. یک بار دیگر قطعات را بدون گیتار و خواننده میکس کردم چون با «احسان خواجه امیری» عزیز مشغول بودم و زمانی برای جمع کردن ارکستر و تمرین نداشتم. درست است که یک تقلبی انجام شد اما در حد خودم توانایی که در خواندن و نوازندگی داشتم را نشان دادم. پیشنهاد من این است که خواننده ها با تمرین و هماهنگی بیشتر سعی کنند سطح موسیقایی برنامه های خود را بالا ببرند. اجرای زنده فقط حضور فیزیکی خواننده نیست و هنرمند باید در تمامی لحظات حضور روی استیج بتواند توانایی های خودش را نشان بدهد.»

وی در پایان خاطر نشان کرد: «قطعا ما می توانیم اجراهای زنده را به سطح استانداردها جهانی نزدیک کنیم منتهی این مساله زمان می برد و همزمان باید در بخش های دیگر هم تلاش کنیم. اگر به خواننده ای که متقاضی زیادی دارد اجازه بدهند که در یک سالن ورزشی با ظرفیت چند هزار نفر برنامه داشته باشد و ما هم به عنوان تماشاچی بتوانیم نظم حضور در این اماکن را در خودمان ایجاد کنیم ، صد در صد ناچار هستیم که در تمامی بخش ها کیفیت کار را بالا ببریم. چون دیگر آن سیستم صوتی قبلی پاسخگو نخواهد بود و باید علاوه ارتقای سیستم صوتی ، صداربرداران هم در کار خود تغییراتی ایجاد کنند و این تلاش برای تحول در بخش های دیگر هم به وجود می آید. همینطور وقتی که یک جمع بیشتری به تماشای کنسرت بنشینند علاوه بر کمترشدن تعداد اجراها که قبلا بیان کردم تمامی عوامل سعی می کنند که جمع بیشتری رضایت داشته باشند. یک مساله مهم دیگر هم وجود دارد و آن هم این است که چرا ما کلاس های حرفه ای مهندسی صدا و صدابرداری با حضور چهره های مطرح جهانی این حوزه برگزار نمی کنیم که بتوانیم کمک بگیریم و نقاط ضعف آکوستیک سالن ها و صدابرداری ها را برطرف کنیم؟ مثلا یکی از نقاط خیلی بدی که داریم فاصله صندلی اول با استیج است و نفراتی که صندلی های جلو را رزرو می کنند از کیفیت صدای خوبی برخوردار نیستند. خیلی بد است که هنوز استانداردهای سالن را رعایت نکرده ایم و صدا نقش به سزایی در جذابیت یک کنسرت دارد. یک سالن تخصصی که با استانداردهای جهانی مطابقت داشته باشد ساخته نشده است و سالن های موجود ایده آل نیستند. کلا در همه موارد باید تلاش شود تا اجراهای زنده بهتری داشته باشیم مثلا خود من که گیتار می زنم هنوز با سطح اول جهان فاصله دارم. به نظر من همه چیز شدنی است و فقط زمان می برد و هر کسی در این زمینه باید کار خود را به درستی انجام بدهد. متاسفانه در موسیقی دچار روزمرگی شده ایم و همه به فکر پول درآوردن هستند. من از خودم شروع می کنم و عشق و علاقه کم شده است. می خواستم یک ارکستری جمع کنم و معمولا ابتدا چند نفر دور هم جمع می شوند تا ببینند که هماهنگ هستند یا خیر ولی همه ابتدا به دنبال مسائل بودند. در گذشته از موسیقی اصلا پول در نمی آوردیم ولی در خانه های یکدیگر جمع می شدیم و کنار هم ساز می زدیم. امیدوارم این روزمرگی ها کم شود تا بتوانیم شاهد موفقیت های بیشتر موسیقی کشور باشیم.»