موسیقی ما – وحید لشکری: دومین بخش از پرونده سایت موسیقی ما برای راهکارهای برون رفت از فضای تکراری کنسرت های داخلی به گفتگو با بابک صفرنژاد اختصاص دارد. این نوازنده ضمن بیان انتقادات خود در این گفتگو چند راهکار نیز مطرح کرد.
 

• *اصلا به نظر شما دلیل این تکرارها چیست؟

یک بخش از مشکل از جانب تهیه کننده ها است. یعنی می خواهند پول بیشتری از کنسرت ها به دست بیاورند به همین جهت به دنبال چهره های معروف می روند و این افراد دیگر به این قضیه فکر نمی کنند که چه موزیکی ارائه بدهند یا آن ارتقا بدهند. فقط به فروش بلیت فکر می کنند و همیشه هم بلیت های آنها سولد اوت است. فکر می کنم این قضیه فرهنگی از کمی بالاتر آب می خورد یعنی منظورم تهیه کننده ها است و بچه هایی که خیلی ادعای موزیسینی و نوازندگی می کنند با آنها اجراهای زیادی می روند و موزیک جدی کم کم دارد به حاشیه می رود.
 

• *یعنی تعدد اجراها هم مشکل ساز است؟

یک خواننده در دو سال یک آلبوم منتشر می کند و طی یک سال 35 یا 40 برگزار می کند. درست است که اجرا در شهرستان ها خیلی خوب است ولی همان کارها را بارها در تهران تکرار می کنند. یک بحث دیگری که به آن نقد داشتم این است که موزیک ها همگی عین موزیک های عروسی شده اند و پلی بک است. نوازندگی و خلاقیتی نمی بینیم و همه چیز شو و بازی با رنگ و دکور و لباس این مسائل شده است که هیچ اتفاقی برای موسیقی رخ نمی دهد. مثلا برخی از خواننده ها طرفداران زیادی دارند و نوازنده های خوبی آنها را همراهی می کنند اما موزیک های آنها عین موزیک های عروسی است! یعنی می توانند یک لپ تاپ با سی دی روی استیج ببرند و همه کارها را انجام دهند. نصف کارها پلی بک پخش می شود و بچه ها کاری را نمی زنند و اتفاق خاصی رخ نمی دهد. هشت سال است که ما همین سیکل را طی می کنیم. یکی از دلایلی که طی دو سال گذشته من با هیچ بند پاپی نزده ام همین است که شما نوازندگی نمی بینید و شعر خوب وجود ندارد. موزیک هایی که ارائه می شود قابلیت عرضه در یک فستیوال خارجی را ندارد یعنی استانداردهای ما با سایر کشورها سالهای سال نوری فاصله دارد! و این مساله را با توجه به حضور خودم در جز فستیوال بیان می کنم.
 

• *چه کاری باید انجام بدهیم تا کمی به استانداردهای جهانی نزدیک شویم؟

ببینید وقتی یک خواننده پاپ بین المللی می شود برای ارائه آثارش از وکال انگلیسی استفاده می کند. ما در ایران یک سری محدودیت ها داریم که با وجود آنها همه بچه ها تلاش می کنند کار کنند. همچنین به نظرم باید سطح موسیقی کمی بالاتر بیاید. الان ما نوازنده های خوبی داریم ولی اتفاق خیلی خوبی از آنها در کنسرت های پاپ نمی بینیم. مشکل اصلی دیگر این است که گروهی که می خواهد مثلا چهار شب در برج میلاد کنسرت برگزار کند نهایتا یک یا دو روز بیشتر تمرین نمی کند. در صورتی که یک گروه جز یا سنتی که می خواهد کنسرت برگزار کند حداقل یک تا دو ماه تمرین می کند. من اسم نمی برم ولی قرار بود با یک خواننده ای کار کنم ولی واقعا یک جلسه ما تمرین کردیم و از ما فیلم گرفتند و بچه ها برای اجرا رفتند و این واقعا فاجعه است. مشکل دیگر ما این است که کنسرت های پاپ ما هیچ کدام بند ندارند. ما سی نوازنده داریم که هرکدام به صورت قرضی در گروه های مختلف ساز می زنند. الان فقط گروه «دارکوب» را داریم که چندسال است کار خوب ارائه می کنند ولی نوازنده های آن هم در جاهای دیگر ساز می زنند. به خاطر همین است که تمام موزیک ها یک شکل صدا می دهند و رنگ صداها یک شکل است و خلاقیتی نداریم. این موارد در بخش نوازندگی است و در بخش شعر و آهنگسازی که مشکلات بیشتر است.
 

• *مقوله نقد در کجای این داستان قرار دارد؟

در موسیقی کشور منتقد نداریم و تنها اتفاقی که مصاحبه ها یا گزارش کنسرت ها رخ می دهد تعریف و نوشابه بازکردن است! به نظر من باید کمتر برای هم نوشابه باز کنیم! و بتوانیم صحیح انتقاد کنیم و انتقادپذیر هم باشیم. جا دارد که از سایت «موسیقی ما» بابت بازکردن این باب نقد تشکر کنم تا منتقدان بیدار شوند و نقد کنند. باید بگویند این چه وضع است که هر تهیه کننده ای با هر خواننده ای در هر سطحی برج میلاد را می گیرد و برنامه اجرا می کند. هیچ استانداردی وجود ندارد و سطح ها هم مشخص نیست و فقط تعداد طرفداران کم و زیاد می شود.
 

• *آیا موزیسین ها و نوازنده ها بی انگیزه شده اند؟

انگیزه تمام کارهای هنری به موزیسین و آرتیست مربوط می شود. اگر کسی این کار را به عنوان شغل اول انتخاب می کند باید همیشه ادامه بدهد. ولی فکر می کنم این بی انگیزگی را فقط خود بچه ها ایجاد می کنند و آن هم سر قضیه مالی است. وقتی یک نوازنده با دهها بند ساز می زند هم نوازندگی وی افت می کند و هر چیزی که با یک بند می زند را تکرار می کند. هیچ تنوع و البته ثباتی وجود ندارد یعنی شما یک گروه پاپ را پیدا نمی کنید که پنج سال با هم ساز زده باشند در حالی که پنج سال هم خیلی کم است.
 

• *فکر می کنید اگر در بخش شوها و اتفاقات جانبی فعالیت کنیم تاثیری در از بین رفتن این روند دارد؟

این اتفاقات زیاد رخ می دهد. یک دفعه از بالای استیج یک کیوسک می آید و خواننده داخل آن است! یا جایی منفجر می شود و خواننده می آید! به نظر من این اتفاقات بیشتر «شوآف» است و کسی دیگر به موزیک توجه نمی کند. با دکور و نورپردازی خوب مخالف نیستم ولی الان باید به فکر خود موزیک باشیم. این اتفاقات خوب است ولی نباید به دلیل جذاب نبودن بخش موسیقایی کنسرت از آنها استفاده کرد. شما اگر به کنسرت های خارجی نگاه کنید صرفا برنامه اجرا می کنند و می روند و این مسائل را ندارند چون در دهه هفتاد «مایکل جکسون» تمام آنها را انجام داده است. به نظر من با این داستان ها سعی می کنند ضعف های دیگر کار را پوشش بدهند.
 

• *و کلام آخر؟

اولا که منتقدان باید در مورد تمام آلبوم ها نقد کنند و موزیسین ها هم کمتر از یکدیگر تعریف کنند. دومین مطلب این است که نوازنده ها یک مقدار حواسشان به کار خودشان باشد چون نوازنده موزیک را روی استیج می زند و این نوازنده وقتی که دو جلسه تمرین می کند مسلما نمی تواند توانایی هایش را بروز دهد. من در بحث خوانندگی و آهنگسازی تخصص زیادی ندارم ولی تمام اجراها و آلبوم های خواننده ها شکل هم می باشد چون به خاطر اینکه تمام اتفاقات شکل بیزنس شده است.