مهمترین مشکلی که موسیقی ایران دریک سال اخیر با آن روبرو بوده، مشخص نشدن وضیعت مدیریت دفترموسیقی وزارت ارشاد است.

با گذشت یک سال، معاونت هنری هنوز تصمیم نگرفته که فردی را برای قرارگرفتن درسمت مدیریت دفترموسیقی و سر و سامان دادن به وضیعت موسیقی کشورمنصوب کند. به همین خاطر دفتر موسیقی همچنان با سرپرستی آقای ترابی اداره می​شود که در دوره مدیریت قبلی معاون او بود.

وقتی این بی سروسامانی دربالاترین شکل ممکن خودش را نشان می​دهد، چه انتظاری می​توان داشت. عملا هیچ گوش شنوایی برای شنیدن این مشکلات و رسیدگی به آنها وجود ندارد و همین موجب می​شود که موزیسن​ها قید همه چیز را بزنند و درگوشه انزوای خود تنها به کارپژوهش ویا ساخت قطعه بپردازند و یا همچون هنرمندان موسیقی نواحی به فراموشی سپرده شوند.

متاسفانه مدیران عرصه موسیقی درسال​های گذشته بیشتر به فکر آمار کاری خود بوده​اند و برای بالا بردن آمارفعالیت​های خود جشنواره​های متعددی را دراین عرصه ایجاد کرده​اند، جشنواره​هایی که عملا هیچ یک نقشی دراعتلای هنرموسیقی ما ندارند و صرفا برای بالا بردن آماربرگزار می​شوند.

این نگاه مدیران موسیقی بنای بدی را می​گذارد ؛ وقتی برای جشنواره​ای دستاورد و هدفی تعریف نمی​شود، هر کسی می​تواند وارد عمل شود و جشنواره برگزار کند، حالا فرقی نمی​کند دبیرجشنواره دلسوز موسیقی باشد یا نه؟.

وقتی جشنواره​ها بدون هدف و انگیزه برگزار می​شوند، بودجه ای که می​تواند در بخش دیگری سودمند باشد هدر می​رود . همین موضوع باعث می​شود تا دربخش​هایی که موسیقی نیازمند حمایت​های دولتی است و دولت باید وارد عمل شود، کار بی نتیجه بماند.

با اینکه در ایران جشنواره​های متعددی در عرصه موسیقی برگزار می​شود، اما درجشنواره​ها هیچ توجه​ای به موسیقی نوجوانان و موسیقی نواحی نمی​شود وحذف موسیقی نواحی ازجشنواره موسیقی فجرکه مهمترین برنامه بخش دولتی درعرصه موسیقی است، نشان ازبی اعتنایی مدیران فرهنگی به موسیقی ایران به ویژه موسیقی نواحی ایران دارد.

من سال گذشته جز 25 نفری بودم که با وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره مشکلات موسیقی دیدارو گفت وگو کردیم.اگرچه در آن جلسه تنها فرصت وامکان مطرح کردن برخی ازمشکلات این عرصه بوجود آمد، اما وقتی نگاه می​کنم، می بینم حتی این دیدارهای حضوری هم نتیجه​ای نداشته است.
منبع:‌خبرآنلاین