برنامه یاد بعضی نفرات
 
keny1
کاش می تونستم اون کلمه رو بگم!
آخرین و جدیدترین آلبوم کنی راجرز هنرمند آمریکایی دو ماه پیش با نام «کنی راجرز: 50 سال» از طریق «Cracker Barrel» پخش شد.این آلبوم بیش تر به منتخب قطعه های شهیر راجرز شبیه است تا یک آلبوم با هیأت کاملا نو،گرچه همین گزینش و بازبرگزینی توسط راجرز نوعی تازگی به همراه خود دارد. در این میان سه ترانه جدید هم وجود دارند، که اتفاقا، اگر تعصبی روی ترانه های کٌهَن راجرز نداشته باشید، بهترین قطعه های اثر هستند.

این آلبوم با 12 ترانه، چکیده 50 سال فعالیت مداوم کنی راجرز در موسیقی «کانتری» است، از اولین آلبوم انفرادی کنی «عشق من را دزدید» تا همین امروز که او به یکی از پٌر کار ترین موسیقی دانان آمریکا تبدیل شده. با این که ترانه های غایب این آلبوم نیز فراوان اند، قطعه هایی که به شهرت عمومی نرسیدند اما بسیار عالی اجرا شده اند، هنوز می توان چون چکیده خوب به آن گوش سپرد. ترانه های غالب این آلبوم نیز گرچه قدیمی هستند،اما طبق یادداشت پشت جلد، به تازگی و دوباره اجرا شده اند؛ دو ترانه «عشق من را دزدید» و «جزیره هایی در رودخانه» اجرای اصلی و اٌریژینال هستند. 7 ترانه دیگر هم اجرای مجدد سال 2006 و سه ترانه جدید هم محصول ضبط امسال هستند. پیش از توضیح بیشتر درباره آلبوم می شود اشاره کرد که کنی راجرز بعد از این آلبوم خودش را بازنشسته اعلام کرد، و راستش او، کار بسیار خوبی انجام داد. کنار کشیدن از دنیای گسترده موسیقی کانتری برای راجرز نسبتا به موقع بود. به این دلیل که موسیقی کانتری در چند سال اخیر به شدت تحت تأثیر و سلطه چند خواننده جوان و تازه کار قرار گرفته که کوشیده اند این سبک را با ریشه های دیگر پیوند بزنند و در این میان فروش بالای آلبوم های احتمالی آینده راجرز غیر ممکن بود. همین که این آلبوم دو ماه پیش پخش شد باعث حفظ ارزش کار کنی شده، به طوری که اگر قرار بود آلبوم در این ماه و هفته های اخیر پخش بشود میان آلبوم های جدید «براد پایسلی» و «تیلور سوئیفت» و چند تن دیگر که در لیست پخش قرار دارند، گٌم می شد. این بیش تر بر می گردد به سن و سال کنی راجرز، دیگر کسی از آهنگ های عاشقانه و گاهی داستانگوی او سر در نمی آورد. اگر سال های 1990 به بعد اوج کاری راجرز محسوب می شدند، با به وجود آمدن موج جدید موسیقی کانتری، راجرز به حاشیه رانده شد.

آلبوم پیشینِ راجرز در زمان خودش رده پنجم آلبوم های موسیقی آمریکا را کسب کرد، این رتبه و فروش بیش تر به خاطر 3 ترانه سیاسی-اجتماعی و بسیار خوش ساختش بود. ترانه هایی که به نحوی به دولت «بوش» هم مربوط می شد. به خصوص ترانه «ده سالِ اخیر» که استعاره ای از دوران ریاست جمهوری بوش و سیاست گذاری دولت آمریکاست. قبل از آن هم آلبوم «بازگشت به خوبی» با تحسین خیره کننده یی رو در رو شد. اما با این حال مردم اطراف راجرز، مردمی که در سرزمین راجرز می زیستند، می خواستند به روز باشند، بخندند، به طور مضحکی همدیگر را دوست بدارند و این ها همه بر خلاف ذات و هنر راجرز بود. هر چند او آدمی شوخ و همراه مردم است اما هیچ وقت تن به سلایق گوناگون و یکشبه آنها نداد؛ این خواننده بزرگ تمام زندگی اش را وقف موسیقی کرد.

به هر ترتیب، کنی، کم کم از سر زبان ها افتاد. درست از وقتی که سیل عظیم خوانندگان تازه نفس وارد موسیقی شدند. «گارت بروکس» سر دسته آنها و بعد از او «اَلن جکسون»، اوج دوران کاری «جورج استریت»، «شانیا تواین»، «ربکا مک انتیر»، «رَندی ترآویس» و حتا اوج کاری «جورج جونز»پیر ، همه و همه در این دهه است. این دوران، هنگام تاخت و تاز «هانکی-تانک»بازهایی بود که می رقصیدند و بعد به خواندن اشعاری درباره اسبها و نوشیدنی ها می پرداختند، کاری که راجرز انجامش نداد. یعنی،جدا از فرم ساختاری هیچ وقت ترکیب «هانکی-تانک» -به معنی باشگاه رقص- را در متن ترانه هایش نمی بینید. هرچند که با ترانه های عموماً «جاده ای» معروف شد اما راهش را از «Highway men» (مردان جاده) جدا کرد و اتفاقا نه تنها تحت تاثیرشان واقع نشد بلکه سبک خودش را سفت و سخت حفظ کرد. سبکی که همواره مخصوص صدا و موسیقی این خواننده بوده است. اوج کارهای راجرز و توجه گسترده مردمی به این خواننده را می توان کنسرتی دانست که سال 1999 در نیویورک اجرا کرد. کنسرتی که طی آن مردم ترانه های عموما معروف راجرز را از طریق تماس تلفنی درخواست می کردند و وی با ارکسترش آنها را اجرا می کرد. کنسرت «زنده بر حسب تقاضا».

به آلبوم برگردیم. کنی راجرز اخیرا به اجراهای زنده رو آورده. در جشنواره های اصیل آهنگهای خود را اجرا می کند. به طوری که در نوامبر –ماهی که در آن هستیم- باز هم در جشنواره «CMT» اجرا خواهد داشت. شاید این نشانه یی ست که راجرز مدتهاست ترانه یی پیدا نکرده که بتواند با آن ارتباط برقرار کند. بنابراین آلبوم حاضر در این بین می تواند یک یافتنی ارزشمند باشد. آلبوم«کنی راجرز: 50 سال»همان ویژه گی های کارهای قبلی خالقش را دارد. مخصوصا سه ترانه جدیدش. و آن ویژگی این است که در برخورد اول ترانه ها به شکلی عجیب به روح شما رسوخ می کنند،از آنها خوشتان می آید و همراه شان می خوانید، در وهله دوم از کلیت آلبوم و قطعه هایش فاصله می گیرید، و بعد از این دوری کوتاه، دوباره –و این بار کاملتر- شیفته تم ها و بدعت های راجرز می شوید و دیگر تا همیشه در ذهن شما باقی می مانند.

هر سه ترانه جدید از روح خاص راجرز سرشارند. از این بین نمی توان یکی را بهترین دانست، اما اگر از ترانه هایی که ریتم و ساختمان مستحکمی دارند خوشتان می آید ترانه «چیزی در وگاس اشتباه شده» به خوبی شما را ارضا می کند. این ترانه بر خلاف نامش قطعه یی عاشقانه است. تم آهنگ به «ده سالِ اخیر» نزدیک است و با همان مختصات ترکیبی، با ریتمی تندتر، ضبط شده. تا حدی هم شبیه «من دیگر کابوی او نیستم» از «جورج استریت»، که البته این سبک کمی از وجود موسیقی کانتری مهجور مانده که راجرز از آلبوم پیشینش به احیای آن پرداخته و حالا این آخرین تجربه چنین مدلی ست. بخش اعظمی از موسیقی راجرز به ترانه وابسته است. مشخصه ای که با این خواننده به طرز عجیبی رشد کرد. مثال واضحش ترانه «بهترین» اوست که درباره پسربچه یی ست که قصد دارد توپ بیسبال را شوت کند، او سه بار تلاش میکند و آخر ناکام از ضرب زدن به توپ به ندای مادرش به خانه می رود و با این حال خودش را «بهترین» می خواند. این داستان ساده و زیبا در 3 دقیقه تعریف می شود و اگر مخاطبی غیر انگلیسی زبان از آن بی خبر باشد نمی تواند از موسیقی صرف لذت ببرد، در حالی که بیش تر خوانندگان موسیقی کانتری خلاف این رویه حرکت می کنند. هم برای ارتباط گسترده با تمام دنیا و هم به دلیل بازخورد بیش تر در میان مخاطبان عادی موسیقی.

با این حال، استواری و دوام موسیقی راجرز، و گذر موسیقی او از شکاف های عمیق این دهه های پر آشوب، شاید، به تغییر روش چشم گیر او در این اواخر برگردد. هم راه با جراحی پلاستیک چهره اش، آلبومی کاملا متفاوت عرضه کرد و روشی را که مدت ها درش کندوکاو کرده بود به یکسانی و هماهنگی رساند؛ در آلبوم «آب و پل ها». چندین ترانه سیاسی خواند، صدایش خشن تر شد، و تاکیدها و غلوهای سازبندی آثارش بیشتر شدند. خیلی ها عقیده داشتند که کنی راجرز حقیقی سال هاست مٌرده و شخص نابلد دیگری جایش را گرفته اما ،راجرز با «آب و پل ها»در سال 2005 به عرصه موسیقی بازگشت و اتفاقا فروش چشم گیری را هم به دست آورد. و حالا بعد از همه این ها و بعد از بسیاری قطعه های خاطره انگیز، بعد از دوئت های شیرین و پر طرفدار و چند آلبوم انفرادی و متنوع، آلبوم «کنی راجرز: 50 سال» ماحصل و تجربه زندگی حرفه یی یک مرد کهن سال ویژه است. آلبومی که نباید از دستش داد!
تاریخ انتشار : پنجشنبه 16 آبان 1387 - 00:00

دیدگاه‌ها

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 19:04

vaghean rast migoyid movafegham

افزودن یک دیدگاه جدید

محتوای این فیلد خصوصی است و به صورت عمومی نشان داده نخواهد شد.

Plain text

  • هیچ تگ HTML ی مجاز نیست.
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.



دانلود کاش می تونستم اون کلمه رو بگم! | موسیقی ما