جذابیت ترانه های گروه «دِ فور تاپز» (The Four Tops) آن قدر زیاد است که محض نمونه وقتی ترانه «دستت را دراز کن، من آنجا هستم» (Reach Out, I'll Be There) را با صدای گرفته و خش دار مایکل بالتون می شنویم، در عین بی خبری هم حس ششم اِمان به ما می گوید که شکوه این ترانه از جای دیگری آب می خورد. و وقتی اجرای اصل ترانه را با صدای گرم و به یاد ماندنی لیوای اِستابز (Levi Stubbs) گوش می کنیم، پی می بریم که چطور در مورد اجرای مجددِ بالتون از این ترانه درست حدس زده بودیم.

چند روزی از انتشار خبر مرگ لیوای استابز، خواننده اصلی گروه آر اند بی «دِ فور تاپز»، می گذرد. روزنامه ها و سایت های خبری نوشته بودند که خواننده قَدر دنیای موسیقی در سن هفتاد و دو سالگی و در حین خوابی آرام فوت کرده است. استابز، درست مثل جيمز براون، آن چنان با انرژي و حرارت مثال زدني ای روي صحنه ظاهر مي شد که شنيدن خبر مرگش فقط لحظه اي غم انگيز مي نمايد و کمي بعد یادمان می آید که خودش در ترانه «دستت را دراز کن، من آنجا هستم» (1966)، که علاوه بر اجرای اصلی اش بازخوانی های دوست داشتنی زیادی هم دارد، قول داده بود که در زمان درماندگی و غم همیشه در کنارمان است و ما می توانیم به کمک او دلگرم باشیم.

لیوای استابز کار حرفه ای موسیقی را در سال 1954 و در کنار سه دوستِ هم دبیرستانی اش یعنی عبدل دوک فاخر، رِنالدو آبی بنسن و لورنس پیتن در شهر دیترویت شروع کرد. این چهار نفر در ابتدا اسم خودشان را گذاشتند «The Four Aims» و دو سال بعد اسم خودشان را به «The Four Tops» تغییر دادند. اما شانس در سال 1963 در خانه اعضای گروه را زد و آنها با کمپانی موتون رکوردز (Motown Records) به مدیریت بِری گوردی قرارداد امضاء کردند و طولی نکشید که به یکی از سرشناس ترین گروه های موسیقی سول و آر اند بیِ امریکا و انگلستان تبدیل شدند. یکی از دلایل محبوبیت بی حد و حسابشان را باید به حسابِ لیوای استابز و آن صدای باریتونِ دوست داشتنی اش گذاشت که جمعی از بزرگ ترین و به یاد ماندنی ترانه های گروه را او خوانده است؛ با همان صدایی که گام هایش بین مینور و ماژور سرگردان است و گاهی به آواز خواندن و گاهی هم به فریاد زدن شبیه است. یک بار دیگر «دستت را دراز کن، من آنجا هستم» را گوش کنید و آن وقت پیش خودتان قضاوت کنید چندتا خواننده دیگر مثل استابز سراغ دارید که چنین صدایی داشته باشد. حافظه من که یاری نکرد، شما را نمی دانم.

از جمع چهارنفری گروه «The Four Tops» حالا فقط عبدل دوک فاخر زنده مانده است و با مرگ او پرونده زندگی اعضای یکی از بهترین های موسیقی سول و آر اند بیِ دهه شصت هم برای همیشه بسته خواهد شد اما استابز وعده داده بود که خود او و گروهش همیشه در کنار ما هستند و ما هم می توانیم در لحظه به کمک آنها دلگرم باشیم. دوباره ترانه هایشان را گوش کنید تا مطمئن شوید که حق با استابز است؛ او و دوستانش همیشه در کنارمان خواهند بود، کافی است که دستمان را دراز کنیم. همین و بس.

javadrahbar@gmail.com