تو یه وبلاگ یه چیزی خوندم دلم نیومد نزارمش اینجا :
((((((((((((
هیچ وقت صدای محسن چاوشی به دلم نمی نشست.
میگفتم این صدای خشک و گرفته حتما ساختگی است!
وقتی هم ترانه های مولانا را روی یک ملودی شاد مینشاند و میخواند, از کوره در می رفتم و
کلی ایراد رویش میگذاشتم.
همه ی این ها تا زمانی بود که قسمت 5 شهرزاد هنوز به بازار نیامده بود...
از "کجایی" تا "افسار" و " ماه پیشونی" و سرانجام " دیوونه" آدم را مست میکند!
انگار این صدای پاییزی رسالتش این است که بخواند و دلبری کند و حال آدم را خوب کند.
بی پیرایه .
این صدا پر از صداقت است ...
این صدا آنقدر خوب دل می برد که یادت میرود روزی به این خواننده خرده میگرفتی.انگار
چند سال است میشنویش...

حالا امیر بی گزندش بی شک یکی از بهترین هاست و میتوان این آلبوم را دست گرفت و افتخار کرد
به بودن هنرمندانی که با دل و جان میخوانند و هویت موسیقی پاپ ایران را میشناسند .

+ لطفا حلال و حرام را اینجا هم رعایت بفرمایید.
+ اگر هم مثل من از سی دی هایی که جمع شده اند گوشه کمدتان کلافه اید ,
آلبوم رو از بیپ تونز تهیه بفرمایید.
)))))))))))))))

این واقعا یه نظر واقعیه