خیلی دوست دارم این متن رو خود آقای چاوشی هم بخونه.چرا که احساس می کنم بعد از گوش دادن به این طرز تفکر و این هوش موسیقیایی آدم ادای دین میکنه به صاحب اثر تا براش یادداشتی بنویسه. ترانه های آلبوم به طرزی کنار هم قرار گرفتن که نمیشه یکی رو گوش داد و دیگری رو نه.از امیر بی گزند شروع می شه و به متصل خاتمه پیدا می کنه.تئ این مجال نمیشه دونه دونه ترانه ها رو بررسی کرد ولی در کل به دور از تعصب به آقای چاوشی باید عرض کنم این آلبوم به شدت موفق هستش به دو دلیل .اولین دلیل اینکه آقای چاوشی در این آلبوم تاریخ رو می خونن.گوشه های مهم تاریخ رو کنار هم قرار دادن و اونو با انسجام فوق العاده ایی پیش می برن.استفاده از تکنیک سخت و پیچیده ی تمثیل تو قطعه جنگ زده اوج خلاقیت ترانه سرا و خواننده رو اثبات می کنه.دلیل دوم هم اینکه مخاطب بعد از گوش دادن به قطعه ها علاوه بر همزاد پنداری که می کنه مشتاق میشه به دنبال فهم موضوعات پیش بره.به عنوان مثال عصرعشق مولانا به شمس و درگیری های شاگردان مولانا با شمس تو دوتا قطعه ی تریاق و متصل مثل یک تئاتر جامع کنار هم نشستند و مخاطب انگار کن که داره از نزدیک اون دوره رو می بینه.
حرف آخر : حالا دیکه با یقین میشه گفت محمدرضا شجریان موسیقی پاپ محسن چاوشیست./