خیلی متشکرم از امید جامع که منحصرا از چارچوب ترانه سرایی داره فاصله می گیره و به صرف یک ترانه سرای مولف داره سبک جدیدی رو پیاده می کنه.
نقد اول به ترانه وارده؛ چون پارادوکس های بیان شده از بلاتکلیفی ترانه سرا مشخصه های خوبی رو عنوان می کنه.عدم وجود نظم بستری و سیر روایی با توجه به ارکان ترانه سرایی در بعضی از ترانه های امید جامع کاملا واضحه و البته با احترام به مقام شامخ امید جامع با دید به یک موزیسین نوپا؛ این بی نظمی ها فاحش و بحث برانگیزه. مثل ترانه ی امشبم گذشت؛ با صدای مهدی یراحی.
نقد دوم به مهدی یراحی در کسوت آهنگساز وارد می شه. اگر خیلی دقیق تر به آهنگ نگاه کنیم، یک حرکت شتاب زده در نوع خوانش و البته موسیقی ساخته شده دیده می شه. کار آهنگسازی می تونست مرتب تر باشه و شمایل شکیل تری به ساختار بده. مثل اتفاقی که در آلبوم امپراطور افتاد و رضایت نسبی هم داشت.
نقد سوم به آرون حسینی وارد می شه. تنظیم کننده ی جوانی که تقریبا می شه گفت پارتیتورهای کاراش یک شکله، انسجام وحدانی کمی داره و گویا تکیه بر تنظیم کنندگی برای یک عده مخاطب خاص موسیقی داره.
این نقد یا نقود دیگری که ممکنه هر جای دیگری عنوان بشه، مثل رشته ای هست که سر دراز داره...
ولی در آخر می تونم بگم این کار اگر چه یه حرکت تازه از مهدی یراحی تو یه قسمت از دنیای موسیقیه؛ اما برای مهدی یراحی مناسب نیست؛ شاید باید وقت بیشتری برای شناخت این سبک از موسیقی بذاره؛ تا بعد بتونه خودشو به این قسمت از دنیا وارد کنه.
" از نظرِ من یه نفر که عقب گرد بدی بود...بد."