این متن و فریمن رو پیج ایستاش نوشته که من با دیدن این عکسا یادش همش می افتم و فکر میکنم درست میگه
فریمن :
دوست نداشتم این پست و بنویسم اما خب از طرفی هم نمیشه سکوت کرد چون دارم میبینم تعدادی که اسم خودشونو هنرمند میذارن اون بیرون نشستن و دارن از این داستان استفاده شخصی میبرن، در این حد که میرن کنار تخت مرتضی و با حال بدی و چهره ای خسته ای که او داره باهاش عکس میگیرن و میذارن رو صفحه اینستاشون که مردم لایک و کف و سوت بزنن، بابا خود طرف اصلآ شاید دوست نداشته باشه مردم تو این حالت ببیننش، واقعآ شرم آوره اسم نمیارم چون خودتون بهتر میشناسینشون و حتمآ عکس ها رو دیدن اما دلیلی که امروز این پست و میذارم به خاطر مسیج های زیادیست که از شما ها گرفتم که فکر میکنید برای من مريضي اين هنرمند مهم نیست، مگه میشه مهم نباشه اخه ؟ من بهتر از خیلی از شما ها میدونم این هنرمند تو چه شرایطی هست و خانواده اش تو چه حالین چون خودم هم یکی از عزیزانم رو که هم سن مرتضی هم بود به خاطر همین بیماری لعنتی از دست دادم و میدونم چقدر سخته اما تو دلم برای این هنرمند همیشه دعا میکردم و میکنم اما دلیلی نمیدیدم به همه بیام بگم و تو بوق کنم یا برم کنارش و تو این وضیت باهاش عکس بگیرم و شما برام سوت و کف بزنید امیدوارم هیچ خانواده ای مریضی بچشو نبینه