خوشحالم که مجوز گرفت و حال و هوای ماه رمضون امسالمونم با صدای آسمونی احسان عجین میشه...

من به شخصه با همه ی وجود شعرای روزبه رو دوست دارم با پذیرفتن تکراری شدن بعضی واژه ها ولی هنوزم احساس کاراش و محتوا و تلفیق احساس غلیظ و عرفان و فلسفه و آرایه های ادبیش تکه و بی نظیر
احسانم که فوق العاده خونده بود ...یعنی من صدای احسانو اینجا خیلی بشتر از نابرده رنج حتی دوست دارم ...
ملودی و تنظیمم از نظر حرفه ای که من خیلی چیزی نمیفهمم ولی از جایگاه یه مخاطب عام ملودی رو دوست نداشتم ولی تنظیم خیلی خوب بود...

در کل هنوز با این آهنگ ارتباط برقرار نکردم ... با ابنکه با نیت اینکه عاشقش بشم گوش کردم و

مطمئن بودم میگیره و هنوزم مطمئنم ولی خب به نظرم تجربه ثابت کرده این ویژگی کارای احسانه

که بار اول به دل نمیشینه و به نظرم اینم به این دلیله که هر کاری که ارئه میده فوق العده دوسش

داریم مثل نابرده رنج که آخرین تیتراژ بود و تا آهنگ بعدی رو گوش میدیم میخوایم یه چیزی باشه

خیلی شاخ تر از آهنگ قبلیه در صورتی که تو ذهنمو این حکمو دادیم که از اون بهتر نیست و
ناخودآگاه خودمون اجازه نمیدیم آهنگ جدیده تو دلمون عرض اندام کنه...

من اولین بار که نابرده رنجو شنیدم گفتم هدی خاک تو سرت که برای مجوز گرفتن این 3 تا سوره ی یاسین نذر کرده بودی!! ولی الان دیوانه ی این آهنگم...

تازه قبل نابرده رنج در مسیر زاینده رود و یه خاطره از فردا بوده چه برسه به این مادرانه که قبلش نابرده رنج و عاشقانه ها بوده ...

قول میدم یه ذره زمان بگذره و خرده از حالت گارد خارج بشیم خیلی دوسش خواهیم داشت خیـــلی...