زمین در مسیری هموار می رفت
تا من بتونم 
آروم بمونم

گروه عجیبی از آدم ها
بیرون گوشم نجوا می کردند

تنها مثل ابر، سبک و سرگردان، دنبال می کردم، افقی بی پایان را
صدها هزار چشم، صدها هزار بال، بالا می رفتند  سوی آسمان

صبور و ملایم چون ساعت
می شمردم عمری که باید
منتظر بمونم

نسیمی خنک از پنجره می آمد 
تا من بتونم 
آروم بمونم

رویا در رویا، سبک و سرگردان، نزدیک می شوم به افقی بی پایان
همه چیز وارونه، همه چیز بی مقدار، کاش یادم بیاید رویا می بینم.

رویا در رویا، سبک و سرگردان، کاش یادم بیاید رویا می بینم